Famous last words

Nog even wat laatste woordjes van mijn kant nu Babette nog even een tassie aan het kopen is en de kinderen op bed liggen.

Wil vanaf hier iedereen bedanken voor hun meeleven met onze avontuurtjes, het was altijd erg leuk om te zien, die reacties die we kregen op de blogstukjes en met name het laatste roerende stukje van Corian (26 maart) heeft ons door een moeilijke periode weten te slepen, bedankt.

Het was echt een fantastische tijd en we willen er zo nog wel drie maanden aan vast plakken (met misschien dan even een weekje thuis om jullie allemaal weer even te zien en onze kleding en tassen te ontsmetten).

We hebben veel gezien, meegemaakt, gelachen en genoten en bovenal hebben we dat met ons viertjes gedaan. Ik ben dan ook apetrots op mijn lieve vrouw en vooral onze twee stoere vakantiemannetjes die toch maar mooi even half zuid-oost Azie op hun duimpje kennen.

Babette komt binnen, zonder tas, want "die l.. wou niet verder zakken met z'n prijs voor die neptassen van 'm".

Ach ja, Azie.... either you hate it, or you love it.

We love it!

Nat pak

We zijn in Kuala Lumpur. Op zich niet bijzonder, zeker niet als je bedenkt dat we morgen hiervandaan terug vliegen naar huis.
Maar als je gisterochtend wakker werd, net als wij, op koh Jam in de stromende regen, dan is het bijzonder te noemen en een pak van je hart.
We hebben de afgelopen dagen veel regen gehad en veel is met "bakken uit de hemel", wegstromen en waaien uit het restaurant, geen droog plekje of droge kleding meer te bekennen. Linda en Simon bedenken hierom om zondag al naar Krabi te gaan. Hun vlucht naar Singapore gaat maandag al om 11.30 u en bij slecht weer zouden ze dat wel eens niet kunnen halen. Ze gaan zelfs al met de eerst mogelijke optie. Omdat ze echt genoeg hebben van het weer (niet dat het ergens anders beter is overigens). Wij overwogen eerst nog mee te gaan en ook een dagje in Krabi te zijn. Maar besluiten om dit niet te doen, wat een goed besluit is die dag. Want stralend weer, lekker zonnetje, een fijn dagje op het strand en in de wel heel ruige zee (na al die buien en stromen) is het lekker spelen.

lin en siem dobberen op zee

's avonds begint het natuurlijk weer te zeiken, maar das nog niks vergeleken met wat we hebben gehad en later blijkt wat we nog zouden krijgen.
Onze vlucht, 14.30 vanauit Krabi naar KL, zouden we makkelijk halen. We hebben samen met Norman, de 69 jarige in Griekenland wonende Amerikaan, die elk jaar 3 maanden op Jam verblijft, een longtail gecharterd. Omdat de golven zo hoog waren zouden we niet op kunnen stappen op ons eigen strand, maar worden opgehaald door een tuktuk (wist niet dat ze ander vervoer hadden dan brommertaxis met zijspan op Jam) en door de jungle met bagage en al worden afgeleverd bij de Pier van het dorp. Geen probleem dus....
Maar toen we 's ochtends wakker werden begon het toch te hozen..... Al het water wat eerder al gevallen was was hier niks bij en er kwam geen eind aan. Het bleef maar door gaan. Hier hadden we echt geen zin in.... maar erger was als dat zo bleef dan zou de longtail niet gaan en de reguliere ferry ging ook al niet, hoe komen we op tijd in Krabi?
We doen alsof er niks aan de hand is, pakken alles in in vuilniszakken en trekken zelf onze toch nog natte zwemkleding aan. Als we kunnen gaan, zijn wij er tenminste klaar voor. En dat was maar goed ook. Want al snel daarna konden we vertrekken. Wederom met pijn in ons hart. Wat een lekker plekje is het daar toch, en misschien niet lang meer. Want net als bij al die andere eilandjes zullen de dure resorts hier gebouwd gaan worden. Want dat is toch wat de westerlingen willen....niet dan :(
Er stond ons nog een barre tocht door de jungle te wachten, in de tuktuk... zou ie het redden door de modder, de gaten en de takken? De longtail lag al klaar en bracht ons over ruige zee en met lichte regen naar Krabi.
Wachtend op onze "ride" met Kit de taxiende vriend van Norman ontstond er nog wat commotie. Er kwam een andere taxi die ons naar Phuket wilde brengen. Phuket, nee dank je. Kit was een heel goed engels-sprekende vent, die naar later bleek lang in de US geeft gewoond, dat verklaard een hoop. We kwamen op het vliegveld aan, en zagen Linda en Simon net opstijgen. Waren zij later geweest en wij eerder .....
Alleen de vuchten naar Koh Samui waren gecancelled, daar was het weer nog slechter dan aan deze kant van het land, het vliegveld was zelfs gesloten voor minimaal de komende 4 dagen. Nog fijn dat we daar niet naar toe hoefden :)
Nu dus in KL, in ons vertrouwde hotel the 5 elements, in China Town. Kamer het zelfde en tas met achtergelaten spullen stond op ons te wachten.Gaan zo naar de Petronas towers waar vlakbij een heel leuk speeltuintje schijnt te zijn met pierebad. Nog 2 daagjes en dan zijn we er weer....gaan we hier weg. We hebben een fantastische, onvergetelijke en niet te beschrijven tijd gehad. Wat een geluk dat we dit hebben kunnen en mogen doen!

L&S

"T'is half twee, de boot uit Krabi zal er zo wel aan komen"
"Zal mij benieuwen of ze er op zitten"
"Zal wel niet, die zijn gisteren al naar Lanta vertrokken"
"Hadden toen ff naar de boot moeten zwaaien"
"Hadden we moeten doen. Kom Oren eet nog wat meer rijst"

"Heb je de boot"
"Oh, ja. Nou, ik zie niks hoor"
"Alleen maar Thai"
"'T zou ook te weird zijn"
"Dat lijkt wel Si... neee.."
"Nee hoor. Ik zie wel iets blonds"
"Maar Lin is blond tegenwoordig"
"Loop er ff naar toe dan"
"Wacht' s jaahaaaa, het is niet waar, het zijn ze, ze zijn er, jaaaahoor daar heb je ze!!!


En zo kwamen ze van de boot af: Linda en Simon. Van de Pol en Glazer.
Al jaren vrienden, een hele dikke 20 jaar, af en aan, good times bad times, mostly good en altijd gezellig.
Er kwam letterlijk gezelligheid  van die boot af. Aan de andere kant van de wereld, bizar toch?
Lekker beppen, over van alles en nog wat en meer. Hebben de halve wereld al gezien dus je hoeft ze niks te vertellen, zijn heerlijk makkelijk.
En zo komt het dat ik al twee avonden dronken naar m'n mandje kruip, want ja, gezelligheid kent geen tijd. Wij wel helaas, nog maar 5 daagies.
Linda en Simon zijn te volgen:http://www.glazpolgoesasia.reismee.nl 

Nooit meer Lipeh, Jam op herhaling

Nog maar 9 nachtjes.....nog maar 9 nachtjes. Jeetje wat is de tijd omgevlogen. Toen we hier weggingen, hier is koh Jam, hadden we nog meer dan 6 weken te gaan. Nu slijten we onze laatste 7 dagen hier. We waren van plan dit op Koh Lipeh te doen, maar daar aangekomen werd al snel duidelijk dat we het daar niet zouden redden, toen nog 11 dagen. Of het aan het eiland lag of aan ons is niet duidelijk. Misschien hebben we het geen kans gegeven ons te gaan bevallen, of misschien is het echt niet meer een eiland waar we gelukkig van worden. Er is veel verandert de laatste 8 jaar daar, dus misschien heeft de deceptie de overhand gehad of gewoon onze strijd met de tijd er voor gezorgd dat we niet wilden wachten tot het ging bevallen. Er is een echte straat, met heel veel restaurantjes, touroperators, massagehokken, bars, tattooparlors, winkels etc. Met ook de daarbij horende clientèle. 8 jaar geleden was er niks, op een bar midden op het eiland na dan, die is 'r nog steeds maar die heeft inmidels ook een duikschool, massagemeisjes, een reisbureau en al meer wat er ook nog in de straat te vinden is. Na 3 nachtjes, in een vreselijk resort, wat ons overigens tijdens ons laatste bezoek ook al niet bevallen was (hoe dom ben je dan), zijn we op de boot gestapt naar Koh Lanta. De boot die er eigenlijk 5 uur over zou doen. Maar deze was kapot, er stond ons een tocht met speedboot, bus en ferry te wachten, van totaal 8 uur. Heerlijk! Oren is er DS-end doorgekomen, zoals eigenlijk al de hele vakantie. Hoe gaan we hem DS-vrij krijgen na de vakantie? Maar da's een heel ander probleem. Eli zat compleet stuk, die heeft geen zin meer in reis dagen. Hij is dan ook immens gelukkig met een bungalow die hij kent, eten dat hij lekker vindt en het strand waar hij kuilen kan graven en torentjes kan bouwen. Ook Oren is in z'n nopjes hier. Hij bestelt op eigen houtje water: Naam plies! De herkenning is dus belangrijk, blijkt.
Maar het grote aftellen...dat beheerst Dick en mijn dagen wel. Het echte leven, hoe gaat dat ook alweer?
Ach we hebben nog wat dagen voordat we hoeven weten hoe dat is. Tot die tijd is aangebroken gaan we net als onze "vakantiemannetjes" genieten van de rust op Koh Jam.

Penang

 M'n grootste angst werd werkelijkheid toen ik het toestel van Firefly bij de gate van het vliegveld van sultan ammehoela de derde, in Kuala Terrenganu zag staan.
Een redelijk groot verkeerstoestel, in fris wit\oranje geschilderd, stond te glimmen van misplaatste eigendunk, trots dat-ie bij de grote jongens stond. Maar er was iets grondig mis met dit apparaat. In plaats van dat er vier, door mij, bij gebrek aan beter inmiddels geaccepteerde Rolls-royce jet-engines onder de vleugels zaten, hingen er nu twee armetierige propellormotortjes slapjes te bungelen in de zon.
"God*)%^§± Babette, jij ook altijd met die prijsvechters, moet je nou zien wat een kleine motortjes! ik wil m'n haar toch niet fohnen? ons eigen bootje heeft meer vermogen!"

Maar goed, de kaartjes waren gekocht, onze bagage zat er al in en ik besloot me over te geven aan de wil van de goden. Het viel me alleszins mee moet ik zeggen. Je vliegt niet zo hoog in zo'n toestel en je kunt dus steeds de plekken op de grond, waar je niet neergestort bent, zien en dat geeft de burger moed. Na een klein uurtje van verrassend ontspannen transpiratie, raakten we de grond van Pulau Penang, aan de andere kant van het land. "Pieneng" is de kleinste provincie van Maleisie maar nergens anders is de samensmelting van de drie culturen: China, India en Malay zo groot als hier. We zitten in geweldig Georgetown, in een hotel met zwembad en copieus ontbijt, we hebben een dvd-speler gehuurd en filmpjes gekocht. Eten s'middags Lahksa of Mee dim sum en s'avonds eten we op de kamer superverse naan met tikka chicken en de beste Murtabak ter wereld, die wel 100 jaar oud is. De zaak althans waar we dit voor de tweede maal op rij hebben gekocht. Want te lekker om niet elke dag te eten.                                                                                                                                                                          --------------------------------click-------------------------

De click staat in dit geval voor een onrustige nacht slaap, bij mij en B., waarschijnlijk omdat we ons niet mochten verslapen anders hadden we de boot gemist waarop we ons nu bevinden.
De boot naar Langkawi. Ik tiepel dit verhaaltje even af, in de hoop dat we een internetconnectie konden maken, tevergeefs overigens. Terwijl Eli de chocolade en chips van andere toeristen verorberd alsof hij nooit wat krijgt. Nu maar hopen dat-ie het ook allemaal binnenhoudt want de boot gaat behoorlijk tekeer en we zitten binnen. A disaster waiting to happen, we wachten af. Naar Langkawi dus, alwaar ons nog een boot wacht die ons naar Koh Lipeh in Thailand brengt, om daar de laatste daagjes van onze reis nog wat te zonnebaden en uit te rusten van het niks doen. Weet niet of we daar alle dagen volmaken, misschien nog even terug naar Koh Jam.... we zien wel.

Ben het zat!

We zijn het nu wel een beetje zat.... de regen bedoel ik dan. Het regent al de hele dag, net als gisteren. Ondanks dat de vloedgolf ons, goddank, gemist heeft is alles zeiknat, doorweekt, vochtig of klammig.

Ongewoon voor de tijd van het jaar schijnt 't. Voor mij is 't het bewijs dat de aarde in een steeds rapper tempo protesteert tegen het steeds rapper naar de kloten helpen door ons. Het viel me in Thailand al op maar ook in Indonesie en hier in Maleisie: de on-ge-lo-fe-lijke hoeveelheid teringzooi (pardon my french) die hier dagelijks aanspoelt op de stranden. Het is werkelijk niet te filmen, die hoop narigheid die de mensen hier dagelijks in zee flikkeren. Sandalen, gloeilampen, plastic flessen, verpakkingen voor vanalles en nog wat, oude netten, touw, boeien, verzin het maar en dan heb ik het nog alleen maar over de dingen die blijven drijven en dus zichtbaar zijn. Maar ook op straat hoor, ligt ook vanalles en niemand die het opraapt, ja hooguit iemand die het een stukje verder veegt. En dan de hoeveelheid mensen in al die landen, die allemaal steeds meer consumeren, van electriciteit tot waspoeder en die allemaal het eigen nest bevuilen, schrikbarend. En nou begrijp ik wel dat het geld en de infrastructuur ontbreekt blah blah blah.

Het is gewoon een kwestie van bewustwording, mentaliteitsverandering en prioriteiten stellen anders regent het hier straks het hele jaar door, elke dag!!!

Banzaii !!!!!

Ff snel een berichtje van het eiland Kapas, wat famous last words, want we zijn in afwachting van de gevolgen (tsunami) van de aardbeving in Japan. Rampspoed verbroederd dus het is hardstikke gezellig hier op het terras, strandmeubilair verhoogd weggeborgen, boot vastgesnoerd, evacuatieplan doorgenomen.

Adios lieve vrienden, ik moet stoppen......m'n eten komt eraan.

Van Pulau Besar naar Pulau Kapas, beide oostkust Maleisie, beide een klein eiland en daar is dan ook alles wat overeenkomt mee gezegd. Hier op Kapas logeren we, zonder het van te voren gepland te hebben, bij een wereldberoemd (in Nederland en KL) stel. Zij hebben 6 jaar geleden de stap genomen om een resort te beginnen en zijn toen gevolgd door "Ik vertrek".
Zij hebben er nog steeds "last" van...beter gezegd, ze plukken er nog steeds de vruchten van. maar de eerlijkheid gebiedt te zeggen : ze doen het leuk. Het is een beetje, maar dan ook maar een tikkeltje, boven ons budget, het heeft niet heeft veel van de lokale dingen, zoals malay in dienst, maleisische gerechten op de kaart maar de lokale onverzorgdheid en ongeinteresseerdheid ontbreken gelukkig ook.
De kamers/bungalows zijn prachtig en het eten is lekker (elke dag wat anders) maar wel erg westers, de handdoeken/bedden/huisjes schoon en iedereen is vreselijk aardig. Goeie plek dusz.
Oren en Eli hadden tot vandaag ieder een vriendinnetje, dat was heel fijn voor ze. Zij, de vriendinnetjes en hun ouders dus, zijn vandaag vertrokken richting Vietnam. Waar zij verder gingen aan hun best luxe vakantie. Lekker voor ze.
Wij zullen de 13 weer naar het vastenland gaan, om van daaruit naar Pulau Penang te vliegen. Vandaar gaan we terug naar Thailand, wrs. Koh Lipeh, om daar nog even een dag of 10 aan serious beach-bumming te doen. dan weer terug naar KL, waar we de 30ste op een rechtstreekse vlucht naar huis zullen stappen. Egypt air heeft onze vlucht (via Cairo) gecancelled. Zij boden vandaag eerst een vlucht aan met tussenstop Bangkok, dan Cairo en dan Amsterdam.... Het gaf ons even het idee om dan in bangkok op te stappen naar huis. want Bangkok hebben we wel heel erg kort bezocht.
Toen ik dat voorstelde, met de mededeling dat 2 stops met kleine kinderen niet te doen was, kwamen ze met de optie rechtstreeks te vliegen met Malaysia Airlines. We vertekken dan maar 1 uur eerder dan origineel het geval was, maar komen wel 8 uur eerder aan....(06.30 uur op de 31ste). Ik ben blij!
Het is nog steeds zo dat we er helemaal niet aan toe zijn om al naar huis te komen. Niet dat we jullie zo af en toe niet missen hoor, maar het leven op deze manier is wel heel erg heerlijk.
Gisteren was ik jarig, Oren had een taartje versierd en door alle felicitaties op Facebook kon ik er niet meer onderuit en begon ik me waarachtig nog jarig te voelen ook....Ik ontkwam dus even niet aan het echte leven. Al helemaal niet toen de moeder van de meisjes, die toevallig de dag voor mijn verjaardag jarig was(35) mij vroeg: "en hoeveel 3... ben jij geworden" en ik droog moest antwoorden : 43 !

I did it! I did it! I did it!

Yep, m'n vakantie is compleet.
Vanmorgen om 5 uur opgestaan om mijn geluk te beproefen op de jetty (bootsteiger) en de visjes aldaar. Gisterochtend had ik al wat furieuze aanvallen op mijn speciaal voor de vakantie aangeschafte, Japanse handgemaakte pluggen maar ik wilde maar niet aan de schubben komen. Dit is visserslatijn voor: geen ene mallemoer gevangen. Dus heb ik wat grotere dreggen gemonteerd in de hoop dat dat de oplossing zou zijn. Het waren immers geen kleine visjes die ik vanuit het met slechts een klein tl-balkje verlichte water op zag doemen, om vervolgens uit het water te springen en met een snoeiharde klap op de plug te duiken. Laat me je vertellen: je hart staat even stil. Ik ging dus al met wat knikkende knieen richting steiger, in het pikkedonker, met een stevige wind en in de verte boven het vasteland om de paar seconden bliksemflitsen die een snel naderende storm aankondigden. Adrenaline...
Na een paar keer vruchteloos ingeworpen te hebben begonnen de twijfels de kop op te steken: waren het gisteren passanten? is m'n plug in onbalans door de grotere dreggen? is het tij nu wel gunstig? Blijven ze weg vanwege die storm en het troebele water? moet ik sneller binnenhalen of juist langzamer? wat is er aan de hand?.....tjezus.....ik kan gewoon niet vissen.
PATS! met een rotklap zag ik in de verte de zee open splijten en met een sneltreinvaart werd vrijwel onmiddelijk zo'n 30 meter lijn van m'n spoel afgerukt dus toch maar even m'n slip wat strakker afgesteld anders zit ik straks zonder lijn...50 meter...man wat is dit ? een torpedo? Nog een tandje strakker maar nu wordt bijna m'n hengel uit m'n handen gerukt .....60  meter.... het lijkt alsof hij halt houdt en in de donkere verte zie ik een zilveren staaf een driedubbele salto maken....niks meer, lijn dood....jammer hij heeft de plug afgeschudt .....inhalen en snel nog een keer prob...wacht, hij zit er nog aan, hij zwemt naar me toe!! Dit spel op leven en dood herhaalt zich nog een paar keer en na twintig minuten zwoegen met de angst dat ik hem alsnog niet te zien zou krijgen, gaf hij zich gewonnen en kon ik het gevaarte met wat kunst en klauterwerk het strand op manouvreren. Wat een monster!. Ik kan vissen!. Gisteren zeiden de locals nog dat ze bijna niet te vangen waren haha en nu sta ik hier met dik tien kilo yellow queenfish op een donker strand, I'm on top of the world, I'ts good to be the king.

Babette wakker maken, zachtjes: "je moet foto's van me maken", fotootjes wazig van de airconditioning. Maakt me allemaal niks meer uit.
In de keuken schrokken ze eerst van ongeloof maar moesten ze ook foto's van me maken: "Belanda big fisherman".Ik maak de vis schoon en de hele staf wil m'n hand schudden en ik vertel wel 6 keer mijn verhaal.

Nu rest ons nog een moeilijke beslissing voor de lunch: sweet & sour? garlic\pepper? deep fried? En voor het avondeten dan?

Hebben we eindelijk (weer) internet, heeft Dick wederom last van een writersblock. Ik neem de honeurs dan maar waar. Ik zeg "weer" internet omdat we eigenlijk een beetje gek werden van het steeds geen en dan weer wel connected zijn, dat we in Mersing (Maleisië) voordat we op de boot naar ons volgende eiland gingen nog even snel een dongel met een kaart aanschaften. Maar ik kreeg het apparaat niet aan de praat, met geen mogelijkheid. Mijn vertrouwen in m'n eigen handigheid met computers verloren moest ik me er bij neerleggen, geen internet voor ik weet niet hoe lang. Tot aan vandaag, toen kon ik meeliften met de boot naar Mersing om het inmiddels vervloekte ding of aan de praat te krijgen of terug te geven aan de winkel. Met wat geklooi de modem werkend gekregen, anders was er geen nieuw bericht geweest.....alleen zo traag als dikke stront.....of het gaat lukken om nieuwe foto's te plaatsen is nog een raadsel. En...het fijne was, het lag niet aan mij. Ze hadden de kaart moeten registereren en dat was niet gebeurt.

We zijn terug in Maleisie....we zijn nu op Pulau Besar. Klein, maar oh zo fijn. De eerste twee dagen hadden we het nog niet erg naar onze zin, moet ik eerlijk bekennen. Er zitten veel kwallen in de azuurblauwste van de azuurblauwe zeeën, zo blauw heb ik het nog nooit gezien. In het poederwitte strandzand, ook zo wit en zo fijn heb ik het nog nooit gezien, zitten sandflies. Inniemiene kleine vliegjes die een hell of a bite hebben....ik heb jeuk, dat wil je niet weten en de bulten vullen zich met vocht, alsof het blaren zijn. Er is verder geen moer te beleven op het eiland, er zijn welgeteld 18 gasten op het hele eiland, waarvan 1 franse familie al 8 leden telt. Ons resort(je) is prachtig en het drukst (de fransen, 2 van wisselende nationaliteit en wij). Maar, een van de andere plekken heeft een zwembad waar we gebruik van mogen maken tegen het nuttigen van een consumptie. Toen ik dat wilde doen werd me eerst gezegd dat we alleen wat konden drinken en ik kreeg de drink-kaart voorgeschoteld. Maar er waren geen shakes, geen juices, geen koffie of thee etc. Wat ovebleef was een een blikje cola, en dat mogen de jongetjes niet en Dick wilde niet. Men was niet eens beledigd dat we niks namen en wel doorzwommen, zelfs de volgende dag weer kwamen om te zwemmen. Eli vindt het prachtig en Oren kan al een beetje zwemslagen. En we genieten van het uitzicht op zee en wit strand.
Ik schrijf dit terwijl ik zit uit te buiken van een geweldige BBQ, die ons is aangeboden door Mancoral, de eigenaar van het resort. Dick beproeft zijn geluk op de jetty (pier) met een hengel in zijn hand. Vanochtend heeft hij hele grote vissen voorbij zien komen. Zo groot dat hij ze niet eens wil vangen. Maar het trekt toch. Ook zien we hier elke dag minstens een gigantische schildpad voorbij komen. Ik heb zeeotters gezien op m'n bootreis van Mersing naar Besar en er schijnen rovende apen op het eiland te zitten....

Maandag gaan we verder naar het Noorden. We wilden eigenlijk naar Pulau Tioman, wat ook geweldig mooi schijnt te zijn. En naast onze huidige eiland ligt. Dat is dan ook meteen de reden dat we niet gaan. De sandflies en de kwallen (want het is het seizoen) hebben ons doen beslissen ons heil ergens anders te zoeken. We gaan naar Pulau Kapas. Zien wat dat ons brengt.
Ook hebben we een emailtje van Egypt air ontvangen, waar we op 31 maart vanaf Kuala Lumpur mee terug zouden vliegen naar huis, dat onze vlucht gecancelled is. Dat wordt het volgende project, en maar zeggen dat je uitrust van een vakantie :)

Tuk Tuk en verder

Het is hier werkelijk schitterend, het moet even gezegd, Lake Toba zit in mijn persoonlijke top 3 van mooie plekjes die ik ken. Direct achter wat eilandjes in Azie en de zuiddijk 144b en dan met name het geweldige bed wat daar staat.
Vanmorgen werden we wederom vroeg wakker, thank you boys for that, en de zon was nog niet helemaal over de ene heuvelrug geklommen maar bescheen wel de tegenovergestelde en in het zeer heldere zoete water deden de visjes al hun rituele ochtenddansjes. in de verte cirkelde een zeearend en dichterbij gleden twee witte reigers geruisloos tegen een stralend blauwe achtergrond voorbij. De maagdelijke stilte werd slechts af en toe doorbroken door een zoemende libelle of het geklop van een visser tegen zijn bootje om desdoende de vissen in zijn net te jagen. Van de zware donderwolken van gisteren, waardoor wij genoodzaakt waren om de hele middag binnen te blijven, waren slechts nog wat flauwe witte neveltjes over, die langzaam over de de groene heuvels gleden en die in het niets oploste zodra ze de warme watermassa van het meer dreigde te raken. De helderheid van het licht, wat een licht, maakte dat alles dichtbij was en dat je het allemaal zo kon pakken, dat je je kon wentelen en ronddraaiend wegzweven in die zijdezachte deken van kleur...
Kortom: wel geinig hier.
Ik schrijf dit nu op bed, binnen, levensgevaarlijk gewond aan m'n linkervoet. Die ik vanmorgen openhaalde aan een boomstronk. Eli ligt rechts van mij te slapen in z'n tentje en ligt nog steeds een beetje bij te komen van een aantal dagen spugen en diarree. Links van mij ligt Babette, bij te komen van een paar helse slapeloze nachten en even verderop ligt Oren een gat in de dag te slapen, nadat ik hem naar bed had gestuurd omdat hij weer eens onmogelijk en onhandelbaar was.
Ach ja, paradise comes with a price.

PS: ze verkopen hier ook overal magic mushrooms, misschien moet ik die eens proberen.

Bovenstaande is drie dagen geleden door Dick geschreven. Er is geen mogelijkheid geweest het eerder te posten. We zijn zelfs naar het dorp gelopen om dit te doen, maar dat was net toen en er een algehele stroomstoring was op het Samosir eiland, waar TukTuk zich op bevindt.
Nu, 28 februari alweer, zitten we in Singapore. Gisteren zijn we, niet met Freddy want die had een zere poot maar met een andere ditmaal niet engels sprekende taxischeurder, naar Medan gegaan. Om daar op 'n plane te hoppen met bestemming Singapore. Voor Eli hadden we geen ticket, we vlogen met Silkair en daar kun je online geen ticket kopen voor een infant. Op hun internetadvies afgegaan en een mailtje gestuurd (maar geen mogelijkheid hebben om hun antwoord te ontvangen) na het kopen van onze tickets. Op het vliegveld bij het inchecken gemeld dat we dus geen kaartje hadden voor Eli. Dat was natuurlijk geen probleem...Maar een ticket kostte wel evenveel als die van ons, zonder zitplaats ditmaal. Of we dat dan wel wilden...duh....we vonden wel een van het grondpersoneel die jarig was en het niet erg vond om Eli over te nemen. We reizen vanaf nu dus met z'n drieen :)
Op het vliegveld van Singapore met behulp van een hotelservice een hotel uitgezocht. We kwamen namelijk om 00.00 uur aan, en om dan op de bonnefooi de stad in te trekken, nee dus. We zitten prima, kost een godsvermogen maar dan heb je ook wat.
Vandaag kaartjes voor de bus naar Mersing (Maleisie) gekocht, vanwaar de boot naar een eiland pakken. Welk is nog niet duidelijk, we moeten morgen maar eens een beslissing nemen. Vandaag nog meer gekocht, Singapore is een prima stad om veel te veel geld uit te geven.....en dat is gelukt kan ik wel vertellen.

Apenkool

Hallo belanda!
Eindelijk weer een blogje van onze kant ditmaal vanuit Lake Toba op Sumatra.
Sumatra? Ach ja, waarom niet , je moet toch wat nietwaar?
We zijn na twee nachten KL (bijtanken in de grote stad) opnieuw op het vliegtuig gestapt, ditmaal naar onze voormalige kolonie Indonesië.'T was een uurtje vliegen naar Medan, de op twee na grootste stad van het land. Met de bedoeling daar een nachtje te verblijven om vervolgens ons een weg te banen door de dikke jungle van Sumatra. Als je reizigers vraagt wat de minst interessante stad is die ze ooit hebben bezocht, grote kans dat ze antwoorden: Medan. Maar het is simpelweg de enige toegangspoort vanuit het noorden en ons plan was dan ook om niet lang te blijven. Dat kwam wel uit dat plan want voor het hotel dat we hadden uitverkoren om met een bezoekje te vereren stond heel toevallig ene Freddy. Die heel vriendelijk ons kleingeld leende voor de taxi, de goede man had niet terug van 100.000 rupiah, ja wel 8 euro, en Fred wilde ons ook wel naar Bhukit Lawang brengen with nice comfotabel car very nice.
Het leek ons inderdaad wel makkelijk aangezien het onze doelbestemming was en we toch nog in de reismodus stonden.
Nou moet je weten dat ik niet graag bij een ander in de auto zit, net als m'n vliegangst te maken met een stukje controleverlies. Nee, natuurlijk heb ik dat bij jou niet lieverd, jij rijdt heel goed schatje.
Bedenk nu dat op Sumatra de wegen erg smal zijn, zonder belijning alles ( autos, scooters,kippen, kinderen en koeien) kriskras door elkaar zich zo snel mogelijk een weg van A naar B probeert te banen,  zonder inachtneming van welke verkeersregel dan ook. En dat onze lieve privechauffeur met gemak Michael Schumacher achter zich zou laten, dan weet je dat het een hoogst amusant reisje was. Zelfs B. zag wat groenig, maar welk een luxe om op deze manier te reizen.
Er is eigenlijk maar 1 ding waarom je de jungle in zou willen bij Bhukit of eigenlijk nog maar zo'n 6500: orang-oetangs!

Daarvoor moet je wel de jungle in, een reservaat, 40 jaar geleden opgericht door een zwitser blah blah ik zal jullie de details besparen, maar goed dat hij dat gedaan heeft want anders hadden de uberapen het hele land leeggekapt voor de  palmolieplantages. Best is twee of drie dagen diep gaan maar met Mowgli op m'n rug en jungleboy aan mijn zij is drie uur meer dan genoeg....geloof me....

Het geluk was die dag aan onze zijde en na zo'n anderhalf uur zwoegen en spoorzoeken, stuitten we op Sandra met jong, een rode schoonheid van 85 kilo.In het reservaat geboren en omdat ze een kindje had wel geinterreseerd was in wat bijvoeding in de vorm van bananen. Niet een neurotisch mensaapje wat haar halve leven aan een kettinkie heeft gelegen, want die rehabiliteren ze daar ook, maar een echte aap-aap. Verder nog wat uiterst gentile Thomas-apen gezien, genoemd naar de ontdekker van de soort en niet dat ze allemaal Thomas heetten zoals B. dacht, want ja die ene heette toch ook Sandra..?

En het moet gezegd, de gidsen waren trots op O. en E. dat ze het zo goed volhielden en speciaal op O. die de hele weg, en het was geen keurig aangeharkt grindpaadje, zonder morren heeft gelopen\geklauterd\geklommen en alleen maar het laatste stukje bij Toya, de gids, op de schouders heeft gezeten. verder die middag nog wat in de rivier met de plaatselijke bevolking gespeeld en onze Bhukit Lawang-experience was compleet. Freddie werd weer opgetrommeld om ons de volgende dag al naar Lake Toba te rijden. Het werd weer een helse rit, ditmaal duurde de hartkloppingen maar 8 uur. Daar zijn we nu. Werkelijk schitterende omgeving maar het resort waarin we nu zitten voelt aan als een Thema park, te weten rijkelijk versierde, aaneengeschakelde, gehorige Batakhuisjes, waar je 'snachts niet slaapt van de rochelende Chinese massatoeristen. Vandaag dus op zoek gegaan naar een wat rustigere accommodatie waar we morgen naartoe gaan voor de komende ca 4 dagen. In de nwe huisjes geen internet, dus een nieuw berichtje kan weer een dag of 4 op zich laten wachten.

KUL

Toen we de stad zagen naderen vanuit onze taxi vanaf het vliegveld, vroeg ik me hardop af " wat hebben we gedaan". De eilandjes en het zeker zijn van mooi weer achter ons latend. Tijdens het roken van een sigaret buiten nadat we een fijn hotel hadden gevonden in ChinaTown, was deze twijfel verdwenen. Om tijdens het eten van een claypot op straat helemaal in rook op te gaan.

De twijfel of we er goed aan gaan doen om over twee dagen naar Sumatra te gaan blijft. Naast dat het weer er niet super is, veel regen, is er ook geen strand. De Maleisische eilanden die we willen bezoeken en ook Borneo hebben nog slechter weer, dat is dus ook geen optie. En om weer naar Balie en Lombok te gaan....ook niet echt.

Eli is helemaal gelukkig, hij heeft namelijk een eigen ledikant om in te slapen....iets anders dan al 6 weken in een eigenlijk net iets te krap tentje.

Ook Oren is in zijn sas, hij leeft sowieso steeds op als we in een "echte" hotelkamer zijn. Maar hij heeft de belofte gekregen om te mogen "shoppen". Waar hij ons ook de hele tijd aan helpt herinneren. Het lag niet volledig in de planning om te gaan shoppen, maar nadat we tijdens het inchecken van onze vlucht in Krabi er achter kwamen dat we zijn krokodillenrugstas met al het speelgoed in de minivan die ons had gebracht hadden laten liggen, kon ik niks anders doen dan hem beloven dat hij nieuw echt speelgoed mocht kopen. En geen "Frans" speelgoed, zoals hij de meuk die hij hier steeds koopt noemt. Maar echt Nederlands speelgoed, dat moet toch in een metropool als KL te koop zijn, ookal zijn we nog steeds in Azie.

Oren voor het Hotel met nieuw Frans speelgoed

Zelfs nadat zijn tas met speelgoed weer in onze handen was, ja t is gelukt, wilde Oren eigenlijk zijn tas niet meer. Als de dood natuurlijk dat hij niet meer opzoek mocht naar wat nieuws.

Redemption song...

Aangespoeld op koh Lanta, een zweedse dwergstaat in Thailand.

Een zweedsgeorienteerd eiland met veel zweden en die zweten hier gehaktballen van de warmte. We zitten in lowbudget hutjes waar op zich nix mis mee is, ware het niet dat net die ene van ons (de rest ook hoor) net naast het terrein van een lokaal festival ligt. Dat betekent hier dat zo'n beetje elke dag tot een uurtje of 3 s'nachts de zoetgevooisde geluiden van drie verschillende geluidsinstallaties onze retro bamboe slaapkamer annex living binnenstromen. Met als hoogtepunt van de nacht een optreden van de wereldwijd bekende thaise reggaeband "JOB 2 DO". Als hun werk bestaat uit het wakker houden van onschuldige, hardluierende mensen zoals wij, then they're doin' a hell of a job. Maar ik vrees dat ze worden betaald voor het amuseren van een tiental hangjongeren, inclusief rood\geel\groen\zwarte broek met een afbeelding van hun held; Bob Morning, zoals Oren onze helaas te laat gestorven, wietminnende rastafari steevast noemt.
Het resort of beter gezegd: de 6-tal hutjes heten "Strandbaren" en dat staat voor zoiets als: de strandbar! en niet zoals ik eerder dacht voor beren die op het strand leven. Het word gerund door een aantal zweedse jongetjes, die om deze laatste opmerking hard moesten lachen: die hadden ze nog nooit gehoord! en gingen vervolgens vrolijk verder met winkeltje spelen. Niet echt een aanrader maar ach, we waren gewoon te lui om verder te zoeken. We zijn hier ook 2 dagen langer dan gepland gebleven omdat de nieuwe bril van B. via de fabriek moest komen omdat ze de cilindrische oogafwijking van mijn liefste, niet lokaal konden slijpen.
Morgenochtend vroeg vliegen deze vogels heel jetsetterig naar KuL, Maleisie om daarna door te vliegen naar Medan, Sumatra.
Beetje aapies kijken en verder chillen aan Lake Toba, het ijsselmeer van Indonesie maar dan dieper, blauwer, warmer, op grote hoogte en in een vulkaan, zoiets.
We zijn 8 jaar niet in Thailand geweest en het zal waarschijnlijk weer net zolang duren voor dat we er weer komen, zo niet langer, misschien wel nooit meer. Er is veel veranderd, sommige dingen positief, sommige negatief, maar voor de mensen die het land nog niet kennen: GAAAN !!!! NUUU !!! SNELLL !!! (vraag het de mensen die het wel kennen, er bestaan nog een paar stukjes hemel op Thailand.).


Sawa-dii-kap!

des duivels

Ff snel een typeltje voordat we op de boot stappen naar koh lantah. We gaan hier wel met een beetje mixed emotions weg want we vonden het hier bij Joy op Jam geweldig maar ja je kunt hier wel twee maanden blijven hangen maar het is toch ook wel fijn om wat meer van de wereld te zien. En bovendien worden we toch ook wel een beetje lui en dat is des duivels oorkussen.(Is dat nou het oor van de duvel kussen, of dat zachte ding waar de goede man met z'n hoofd op ligt?) Afijn, ondanks de kakkerlakken en de slang op de kamer, de vreselijke jeuk waarschijnlijk van het bed en de helse krekelconcerten gaan we met pijn in ons hart. Leaving paradise to boldly go where many a man have gone before.

Moet van Dick

Ik moet wat schrijven op de blog van Dick. Eigenlijk wil hij t liever niet, want ik ben wat saaier en vertel meer over wat we doen en gaan doen dan hij. Maar hier ga ik dan.
We zijn nog steeds op Koh Jam. Zouden eigenlijk vandaag vertrekken....maar waar naar toe? Maar bovenal waarom? We hebben het hier lekker, de jongens hebben het naar hun zin en aan de Duitsers zijn we nu wel gewend. Nu gaan we de 14e. Het plan is om een dag of 2 naar Koh Lanta te gaan, dan met de boot naar Koh Lipeh, waarvan we weten dat het niet zo al zijn als we zouden willen. Maar er gaat een boot rechtstreeks naar Maleisie, te weten Langkawi. Daarvandaan kunnen we weer makkelijk naar Penang en dan naar Medan, Sumatra.
Maar alles is "subject to change". Want het ziet er dan wel naar uit dat we achter elkaar 4 eilanden aan zullen doen die niet geheel naar onze gading zijn.
Verder hebben we een slang in onze bungalow.....hij is groen met wit en huist in onze badkamer....onder de dakbalken. Men zegt dat ie niet gevaarlijk is en dat ie niet naar beneden zal komen. Klamboe dicht en tentjes op slot.
Verder.....tja verder....'s nachts bedenk ik van alles te vertellen....komt het erop aan dan krijg je dit....ik weet niet meer te vertellen dan dit.
"hoe saaier jij jouw stuk schrijft, de makkelijker ik kan scoren" dat zegt ie nu. Fijne man he?

 

Sigaretten bevatten suikers

voorkom obesitas! 

Glas halfvol

Al 34 dagen hier en op 42 zitten we al op de helft.

Kijk, dat is iets negatief benaderen. Je zou moeten zeggen: pas op de helft of: we hebben nu nog meer dan de helft te gaan. Positiviteit.
Nog een voorbeeld: Gisteren sprong, een voor mij onbekende, duitser met schijnbaar groot gemak uit een longtailboot, hier voor de deur, op het strand. Hij kwam hierbij wat ongelukkig terecht en werd al jammerend en kreunend door een tanige thai het eetgedeelte ingedragen. Het zag er niet best uit. Hij had klaarblijkelijk veel pijn en z'n voeten begonnen al flink te zwellen (ik weet dit want ik moest me d'r natuurlijk even mee bemoeien, 1: aangezien de rest geen moer deed. 2: ben hulpvaardig ingesteld. 3: ik rete nieuwsgierig was wat er nou precies gebeurt was). Dus ijs op voeten, sigaretje d'r in en wachten op een in de haast opgetrommelde dierenarts. Mijn taak als EHBO-er zat erop en het luie leventje van alledag kon weer zijn voortgang vinden. Vandaag is hij onder begeleiding van een italiaans\thais koppel naar het ziekenhuis in Krabi gebracht waar middels foto's werd geconstateerd dat hij allebei zijn voeten had gebroken. Ja, en niet zomaar een middenvoetsbeentje of een teennagel maar echt de hakken van z'n voet afgebroken! Pats! Doormidden! Met spoed naar die heimat zuruck voor een specialistische operatie.
Natuurlijk the talk of the day en iemand zei: "wat erg, zo aan het eind van z'n vakantie, hij ging overmorgen weer naar huis". Kijk, en dat bedoel ik nou, zooo negatief! Bekijk het liever zo: hij heeft eerst een heerlijke vakantie gehad, word waarschijnlijk businessclass naar huis gevlogen, waar hij toch al werd verwacht en hij kan z'n baas bellen dat hij waarschijnlijk de eerste 6 tot 8 maanden voorlopig niet op het werk verschijnt! Positiviteit.

"spending my days with counting the crabs
and looking at maps of faraway and distant places
wondering what life would be like
if it was like this every day
miles and miles of sandy beaches
scorched by the sun and everything itches
no mo' work no mo' problems and would I miss it?
think I would and I even think I could
if it wasn't for this heat melting away that mood
I'm living of air
I've trown away my shoes
love every grain of sand
I've got the island blues...."

from: -Big city island living- by D.Strong

writersblock

Ha, lieve vriendjes en vriendinnetjes !
Na de landing op koh Jam is het met me gebeurt : ik heb niks meer te melden, niets om te klagen, ben volkomen relaxed, 1 met het eiland, zen onder de zon.
Schrijven over jezelf is jezelf een beetje blootgeven maar ik heb de hele dag niet veel meer aan dan een lendelapje (ja, dames) dus dat blote dat kennen we nu wel. Kan natuurlijk zeggen dat we net, het is hier nu half 2, een soepje hebben gegeten, en dat Eli een tukje doet. Dat E. vanmorgen B's zonnebril vakkundig heeft gesloopt en dat we morgen een nachtje op koh Lanta blijven om een nieuwe prescription-bril te laten maken. Dat we straks wel weer even op het strand gaan liggen maar dat het nu nog een beetje te warm is. Dat de bediening hier op Joy's bungalows echt vriendelijk is. Dat ik me geen zorgen meer maak over m'n teint. Dat we een ontzettend saai stel uit duitsland hebben ontmoet waar we maar niet vanaf komen (zij komt oorspronkelijk uit Korea dus ze zullen thuis wel veel kleefrijst eten). Dat ik hun beetje rare zoontje vanmorgen van de verdrinkingsdood heb gered omdat hij dacht dat zijn beentjes langer waren dan de zee diep was.

Dat mijn voornemen om misschien te stoppen met roken in rook is opgegaan met deze prijzen voor sigaretten, je betaalt de helft, maar dat ik toch niet goedkoper uit ben omdat  B. meerookt als een schoorsteen. Dat het inmiddels 21:15 is en dat de tijd hier vliegt. Dat we hier toch gewoon internet hebben. Dat de temperatuur van het azuurblauwe zeewater zo rond de 29 graden ligt. Dat de saaie duitsers weer aan ons tafeltje zijn komen zitten.

Maar dit soort dingen zeg ik liever niet, nachstes mal werde ich wieder persohnlich......

Luxe

Net wakker geworden in Howdy relaxing hotel.....wat een naam. En wat een luxe hebben we hier.
Het ziet er allemaal prachtig uit. De kamers, het zwembad en het bed....mijn god het bed....wat sliep dat heerlijk. Howdy hotel is in Krabi....iedereen die daar ooit eens komt raad ik dit hotel van harte aan. Om 10 uur worden we kostenloos naar de boot die ons naar Koh Jam zal brengen gebracht. Geen luxe meer, geen electriciteit....Maar alle andere dingen we we voor gekomen zijn. Strand, zee en lekker aan klooien zonder iets te hoeven en ergens echt op te letten.
We zijn gelukkig en blij met de keuze deze maanden hier te zijn. Waarvan er al weer 1 hele maand op zit....snel hoor.

 Met de rust op Koh Jam dus ook geen internet (of beperkt) tot over een dag of 5 of 7. Maar blijf af en toe even kijken want je weet maar nooit, en blijf reageren op de blogjes want dat vinden we erg leuk om te lezen en die volgerknop indrukken natuurlijk!!!

Een vertelling uit de oudheid

Zijn nog steeds in Phuket, (spreek uit als poeket en niet als fucket want dan verstaan ze je niet en krijg je misschien nog een klap ook.) en morgen is het chinees nieuwjaar. We horen al de hele dag vuurwerk, dit tot grote opwinding van Oren, die nog steeds knalerwtjes in de tas heeft van Koh Tao en denkt dat die grote matten die ze hier afsteken van hetzelfde kaliber zijn als die natte scheetjes van hem als je ze maar "in een fles doet met een lontje eraan".
Het wordt het jaar 4709 geloof ik, give or take a few jaartjes. En de Thaise kalender staat op het jaar 2554. Je zou dus bijna denken dat hier in azie de mensen veeeel verder geevolueerd zijn dan wij gregorianen.

Ik denk dat ze zich gewoon ergens onderweg vertelt hebben, er heerst hier ook af en toe zo'n geweldige kakafonie aan geluid en mensen die maar door elkaar praten en zo hard ook, dat ik me kan voorstellen dat de jaartel-meneer er ergens halverwege de brui aan heeft gegeven en heeft gedacht: weet je wat, jullie zoeken het zelf maar uit, ik ga naar een eiland. En ja, dan is een foutje snel gemaakt want iedereen wil zich hier altijd en overal tegenaan bemoeien, overigens puur uit nieuwsgierigheid \ beleefdheid.
Ik denk dat wij dat ook maar weer gaan doen: naar een rustig eiland. Koh Jam deze keer, vanaf overmorgen. Zou dus best kunnen dat het weer een tijdje stil wordt op het blogfront want de enigste stroom die we daar hebben zit in de zaklantaarn.
Hasta la vista babies, papa gaat slapen, bijkomen van de afgelopen maand!

"We zijn vandaag naar een Wat geweest".
"Jullie zijn naar een wat geweest?"
"Naar een Wat geweest."
"Ooh, en nog zeehonden gezien?"
"Nee, niet het Wad, maar een Wat, een Thaise Boeddhistische tempel, met monnikken enzo. Alhoewel we die laatste ook niet hebben gezien, wel een hele hoop stalletjes met meuk en eten om de tempel heen."
"Zijn jullie nog in de tempel geweest?"
"Ja, eenmaal de ingang gevonden en schoenen uitgedaan, hebben we nog wat wierook voor de stakkers thuis in de brand gestoken."
"Tof van jullie".
"Ja, zo zijn we wel."

Even verdwenen

Tijdje van de blogbodem verdwenen, maar we zijn weer terug in volle glorie. Ik, Babette, zal vertellen wat we de afgelopen 9 dagen hebben gedaan....Hij, Dick, zal dan de gorey details melden, daar is ie namelijk zo goed in.

Eigenlijk zijn we meer dan 9 dagen tekst en uitleg verschuldigd.

Op 21 januari, toen we nog op Koh Phagnan zaten hebben we "for oldtime sake" de boot naar Had Rin gepakt. Je weet wel het strand waar de Full Moon  (en de half moon en de black moon, elke week dus wel een goede reden om volledig uit je plaat te gaan en/of je medereizigers te bestelen) partys worden gehouden. Daar heeft 11 jaar geleden onze Thailand ontmaagding plaatsgevonden. Wij moesten daar toen zo nodig het Millenium inluiden met de "beautiful people" van Club Love. Toen was het al niet helemaal onze cup of tea....nu helemaal niet meer. T-shirt shops worden afgewisseld door tattoo shops en af en toe een kroeg er tussen in. En helemaal volgebouwd met hotelresorts met zwembaden en veel jongelui met koffers uit vrnl Australie. De Costa Brava voor de Aussies, de cote d'aussies, Chersonisos down under...

Wat we de 22ste hebben gedaan... beetje op het strand gehangen, of niet want wrs regende het weer eens.

De volgende dag zijn we vertrokken, volgens wat ons de makkelijkste route leek, naar Koh Chang (Ranong). Daar zouden we volgens onszelf (natuurlijk via opgedane kennis uit boeken of internet) maar ook volgens tips het "oude" Thailand 1.0 vinden.

Na een dodenrit door de jungle de ferry naar Surathani op het nippertje gehaald. We waren toen nog in de veronderstelling dat we dezelfde dag in Ranong zouden aankomen. Daar zouden we dan op ons gemak de volgende dag boodschappen doen, de blog bijhouden en een mailtje versturen. 


Na 3 uur boot en 1,5 uur bus pas in Surat en ging het dus niet lukken om verder te komen.

De volgende dag dus wel. Wat een 4 uur durende busrit zou zijn duurde al snel 6 uur. Echt weer op te nippertje de boot gehaald naar het eiland, we moesten hem zelfs terugroepen,hij was al van de kade vertrokken! Ditmaal zonder opgelicht te worden, want we kwamer erachter dat de dame die ons de kaartjes voor de tocht naar Surathani verkocht dit voor het 3 dubbele van de prijs heeft gedaan; Ze worden steeds aardiger.

Nou is het de kunst, moet je weten, om van te voren te weten op welk strand\resort  je afgezet wenst te worden. Weet je dat niet en je komt niet zo lekker terecht, ben je al snel het haasje want met de lading kinderen en koffers die wij bij ons hebben duurt het drie dagen voordat je bijgekomen bent van een verhuizing en we zijn er tenslotte voor de relaxatie niewaar?

Het zijn veelal geisoleerde strandjes op een met dichte jungle begroeid eiland.

Ons eerste hutje kon Eli niet in of uit. Dus ik, Dick dus, toch met alle koffers door de jungle, zweten. Bij het volgende kampement, zullen we het maar noemen, lieten we Oren beslissen in welke sterrenbungalow we zouden gaan zitten. Daar hebben we nu nog spijt van. Hij had dan wel 2 slaapkamers uitgekozen maar dan wel de twee smerigste hokjes van het eiland. De schimmel staat nu nog op m'n rug. Maar ach dat is 'm vergeven het is ook lastig beoordelen zonder stroom. Na twee dagen maar weer verhuisd, ditmaal een oke bungalow maar het eiland had inmiddels al zo'n wrange smaak bij ons achtergelaten dat we er maar moeilijk de mooie kanten van konden ontdekken. Deze werden ook nog eens overschaduwd door de grijze plaag die er heerste (lees: Duitse mannen die in hun midlifecrisis Der Robinson uithingen te hangen en Duitse pre-pensioen weduwes met gitaar danwel breiwerk die alles fabelhaft vonden).

Oren's opmerking vat het eiland goed samen "daar is het restaurantje en daar heb je de Duitsers".

Het weer blijft kwakkelen, ik maak me zorgen om m'n teint. 

We zijn inmiddels in Phuket. Het eiland wat bekend staat om z'n massatoerisme en pingpongballen ploppende dames...of is het toch een kerel (geweest)? 

Nu schrijven we dit berichtje liggend tussen spierwitte lakens nadat we ons (nog steeds witte) velletje hebben gewassen met weldadig warm water. 

Vandaag echt gemerkt dat we dit soort escapades nodig hebben als tegenhanger van het nihilisme op zo'n eiland. Oren leefde helemaal op in de "mediamarkt" van de shoppingmall. En Eli, met z'n net geknipte haar, heeft wel 3 ijsjes gegeten. Nog een dag of 2, 3 hier en dan verder zuidwaarts.

krokodillen dicky

Alweer 'n stukje van mijn hand, het lijkt wel werk.

Meteen even een misverstand uit de weg ruimen: B.vond mijn laatste stukje(s) wat negatief waardoor jullie misschien de indruk zouden kunnen krijgen dat ik/we het niet naar de zin hadden maar niets is minder waar we genieten met volle teugen!

Maar als inmiddels gelauwerd blogger weet ik dat je je publiek moet boeien,vastpakken, anders lopen ze bij je weg.

We zitten nog steeds op het zelfde resort als waar we eerst aangekomen zijn, de sfeer is relaxed, het eten goed en op het strand liggen meer baby's dan bierflesjes.We zijn gisteren wel op een fieldtrip geweest om een ander plekje te onderzoeken dat r op internet erg promissing uitzag. Natuurlijk alleen per longtail te bereiken en daar de zee behoorlijk kan spoken na een storm was er in de ochtend maar 1 longtail aanwezig waar ik de afspraak mee had gemaakt : om 1 uur erheen en om half 5 weer terug. Eenmaal in de boot zei hij al dat hij wrs. niet op dat ene strandje kon komen vanwege de golfslag maar ons dan op het strandje ernaast af zou zetten. Nou dat afzetten klopte helemaal want eenmaal geland meldde hij doodleuk dat we tot 2 uur hadden( nog pakweg 15 minuten dus) want hij had andere klanten. fok you bye bye.

Hij heeft dus ook minder dan de helft van het geld gekregen, "we make deal, you brake deal, you no more money"Ja, mijn thais word steeds beter.

Aldaar nagevraagd hoe we dan in godesnaam ernaast moesten geraken (denk grote rotsformaties,rivier).

Eerst een stukje omhoog, dan door de rivier waden, dan weer klimmen, nou dat zal ik dan maar eerst eventjes alleen doen want met twee kleine kindjes....

Dus ik lopen en lopen (op blote voeten) en na 25 lange, hete minuten door de jungle over een mudtrail langs de rivier, kon ik heel gemakkelijk de rivier oversteken via een smal autobruggetje maar moest ik ook weer dat pokke-eind terug langs de andere kant. Onderwijl allerlei slangen ontwijkend,oh nee, toch een boomstronk en me bedenkend hoe ik om zou moeten gaan met een spinnebeet.

Eenmaal aangekomen bleek het toch niet zo geschikt voor kleine kindjes (denk hutjes op de rotsen, zware golfslag op het kleine korte strandje).Dus ik terug. Na drie minuutjes, bij een open plek, denk ik, ik ga hier de rivier over ze hadden immers gezegd dat dat-ie niet zo diep was op het moment. Nou ik zakte bij de tweede stap al tot mijn oren in de blubber maar kwam wel binnen enkele minuten als triomfator, een ware crocodile dundee, zeiknat het strand weer op. Alwaar mijn gemaal en mijn bloedjes van kinderen mij begroette alsof ze me al half opgegeven hadden.

Afijn je moet wat doen voor 'n plekkie onder de zon, locatie locatie, alleen dit werd 'm niet.

We zijn nog even met z'n allen bij wat watervallen wezen kijken waar B. fijnzinnig opmerkte dat ik misschien toch gebruik had moeten maken van dat touw dat over het water gespannen was.....
Als je daarbij optelt dat O. in het allerlaatste bootje, wat ons weer besodemieterde, een halve doodssmak maakte, weet je dat ik in ieder geval even genoeg avontuur had voor die dag.

Thailand tot nu toe is niet meer helemaal het Thailand van pakweg 8 jaar geleden.
Ok, ze spreken nog wel thais en het eten is vreselijk lekker (op sommige plekken) maar alles is wel heel erg verwesterszst. Een beetje thailand 2.0, gladgetrokken voor de toeries, de Leco-look op macro-niveau.
 Er wordt van alles gedaan om maar de centjes van de "falang" binnen te halen. Georganiseerde boottripjes, laundry-services, zelfs de taxiservice naar je resort moet je betalen. Het zijn gelukkig allemaal geen bedragen waar je ongelukkig van wordt maar de blik in de ogen van sommige thai maakt dat ik me soms een wandelend portemonneetje voel. Je kunt ze geen ongelijk geven "a man's got to make a living" en dat doen ze bijzonder voortvarend, sommige dan he want zoals overal stroomt het grote geld naar de happy few en de gewone man werkt zich voor een scheet en drie knikkers een slag in de rondte. En daar kunnen we allemaal over meepraten nietwaar?

 Echt, ik zweer het, volgens mij roepen de gekko's hier s'nachts "fok you.......fok you.......fok you!"

de digitale wereld

Voor aanvang van de vakantie hadden B. en ik nog al eens de discussie of al de techniek de meegesleept moest worden nou wel nodig was. Computer, ds, telefoon,dvd's en zoja, welke dan? We gingen voor onze rust en om even weg te zijn van de (digitale)snelweg.
Na, heel gek, de discussie glansloos verloren te hebben, togen we op pad met kiloos extra hard- en software.
Nu, twaalf dagen onderweg bloggen we dat het een lieve lust is, we sms'en, kijken fillumpies, spelen spelletjes, checken facebook, boeken cottages etc. En zijn we de enigste? Nee, hier in het restaurant van longtail resort lijkt het deze morgen wel een cybercafe!
I-parents met laptops, dvd-spelers, i-books, e-readers, G-4's of een of andere andere tablet, vinden tussen hun latte machiato en het skypen nog net even tijd om hun kindjes wat speelgoed toe te werpen.
Geeft dat nou rust?
Nou ik moet toegeven dat het op momenten wel makkelijk is om de kiddles even achter buurman en buurman te parkeren. Maar ook verreweg de meeste ruzietjes gaan over het wel of niet mogen ds-en of welke film er gekeken word of het moeten helpen van O. bij z'n spelletjes omdat hij het eigenlijk nog niet zo goed kan.
Wat een rust als ze met z'n tweetjes op het strand zitten te spelen....
Moet nu stoppen want papa moet helpen met een heeeel groot zandkasteel, tot in de lucht....!

Koh PhaNgan

B: Vertrokken....van Koh Tao, naar de volgende Koh....PhaNgan. We zitten in de tip van Leonie, Longtailbeachresort. Fijne plek, lekker eten (voor een resort) en een veel makkelijkere plek voor de jongens. Eli kan nergens vanaf sodemieteren (alleen vh bed wat redelijk hoog is en hij al 3 keer heeft gedaan, so far) en Oren heeft vriendjes om mee te spelen.
Oren baalt dat er geen tomatensoep is...nooit gedacht dat hij dat zou missen.
De zee was rustig, wij zaten buiten op de boot, dus geen gekots deze keer.
Babette heb gister wel een minuut of 20 gesnorkeld. Dat zal ons wel hebben behoed van de strop, poisened food of iets anders gruwelijks. Het schijnt dat je Koh Tao niet levend kunt verlaten zonder te hebben gedoken.
Nu dus weer wat nieuws. Hoe onze dagen eruit gaan zien weten we niet...Of eigenlijk ook wel. Beetje hangen, beetje spelen, beetje eten etc.
Er is hier wat meer te doen, olifanten, waterval, forest. Morgen meer, we zijn u moe en gaan naar ons bedje. Waarvan we geloven dat het zeker beter slaapt dan ons vorige bed.
Truste!

leven achter de berg, so called paradise

B: Vandaag zijn we er achter, er is echt leven achter de berg.
We wilden gaan lopen om eens een kijkje te nemen op een strand verder, achter de berg waar we zitten. Op het moment dat we er bijna klaar voor waren, althans Oren bijna zover hadden dat we een stukje gingen wandelen meerde er een longtailtaxiboat aan. Dick, snel van geest als ie is, heeft gevraagd of we met hem mee konden varen. Oren was toen ook snel overgehaald.

Maar wat ons als paradijs is verkocht is wel een duur betaald stukje op aarde. Toegegeven het strand was wit, maar er liep dan ook een mannetje de hele dag viesjes van het strand maar ook uit zee te plukken. De huisjes zullen ongetwijfeld prachtig zijn...Maar wat een attitude moet je hebben om daar te verblijven. 

Het gaat dus om een mooi stukje strand wat hoort bij een resort.....een duur betaald resort. De Thai die er werken zijn gedienstig, tot op het nare af. Wij kunnen er in ieder geval helemaal niet tegen.

Aangekomen op het strandje werd ons door de security meteen duidelijk gemaakt dat we ons op het strand mochten begeven, maar dan alleen bij de beachbar. We hebben er een aantal uurtjes op zich lekker gehangen hoor voordat we door onze priveboot weer werden opgehaald.

In ieder geval maken we het niks doen deze vakantie tot op heden nog geheel en al waar. Want dus ook vandaag hebben we geen ene malle moer uitgevoerd, niet eens dat stukje gewandeld.

D:Babette is alleen op pad naar het dorp, stukje kostenbesparing, om wat bare essentials aan te schaffen als fruit en een aansteker. Eli ligt in z'n tentje en O. is aan het DS'en dus heb ik, trouwe volgers, even tijd om jullie op de hoogte te houden van het inmiddels heerlijk saaie leventje dat we hier leiden. Vandaag begon anders dan anders want het regende en dan bedoel ik ook regen met een grote R, luchtvochtigheidsgehalte 110%. Lucht met een aquatisch gehalte om een bruinvis jaloers te maken. Nu niet meer, het is gestopt. We wilden vanmorgen naar een schijnbaar paradijselijk resort hier twintig miuten vandaan klimmen, (ja, er is leven achter de rots) maar dat stellen we dan maar uit tot morgen. Of niet want als het er niet van komt is het ook goed.
We zitten hier te lang, merken we aan onszelf en de kids maar tot zondag geboekt\betaald en de nieuwe locatie verwacht ons dan ook pas.Ik hoop trouwens dat B. boattickets koopt want dat was een van de redenen om naar town te gaan maar die stonden niet op het lijstje bedenk ik me nu. Ik vind de verveling prima en kom heerlijk tot rust maar de niksheid komt voor sommigen onder ons wellicht wat vroeg op de reis.
B. is terug.
Met fruit, Nutella en vuurwerk.
En boottickets, twee, nu Oren nog aan z'n verstand peuteren dat hij komende zondag drie is...
Dan gaan we naar koh Phangan, het eiland hieronder. Waar mamma en papa in het jaar 2000 onder het genot van een mushroom-shake welhaast delirisch het nieuwe millenium inluidde. Gouwe tijden.
Geen aansteker? Wat moeten we dan met vuurwerk?

acclimatizeuring

D:Oh Koh Tao, met je wonderschone onderwaterwereld, onontdekte strandjes, met cocospalmen bedekte heuvels en talloze fijne restaurantjes. Oh Koh Tao, nog nooit was een gevangenis zo mooi...
ach een beetje overdrijving is mij niet vreemd maar het is wel een beetje lastig dat we in een geisoleerd baaitje zitten en de taxiservice hiervandaan flink aan de prijs is. Er maar twee niet zulke goede restaurantjes zijn en dat de prijs van de accomodatie net iets boven het budget ligt.
Ook nog leuke dingen zeikerd?
Zeker wel! De kokosnoot die bijna babette en eli verpletterde en die ik als een echte naturmensch opende was erg lekker. De warmte-uitslag bij de jongens is nu wel op z'n hoogtepunt denk ik. De muggenbeten beginnen echt te wennen en ik mag hier niet vissen wat weer goed is voor die lieve leuke kleine schattige vissie-vissies.
Nog meer te zeiken leukerd?

Nee.... het is hier fantastisch!!!!!!!!

Eerste berichtje, al vijf dagen in Thailand

We zijn de afgelopen twee uur zoet geweest met het aanpassen van de lay-out van onze blog. Wat we hadden is het niet. Dikke pech...want dat is wel wat je te zien krijgt op dit moment. De ballen willen niet weg!
Onze wallen ook nog niet. Maar da's ook wel een beetje veel gevraagd in 5 dagen.

Hans Klok en assistent zijn klaar voor grote doorbraak in Bangkok

De trip so far:

Na kortstondig bezoek aan een zinderend Bangkok, van 1 dag maar liefst, zijn we op de boot gestapt richting Koh Tao.

Eerst de nachttrein waar je als je kindjes meewerken je heerlijk zou kunnen slapen. Helaas, die van ons wilden dat niet en hadden andere plannen. Het vieren van Dick's 42ste oa. Wat een feest :) Of konden we allemaal niet slapen omdat Dick zijn sokken voor de airconditioning te wapperen had gehangen. Wat een geweldig aroma in onze privecoupe verspreidde.

We sliepen pas twee uur voor aankomst, wat om 04.30 uur was. Gelukkig maakte de conducteur ons wakker.

Op het perron ontmoette Oren zijn eerste vriendje. Hij noemt ook steevast zijn vriendjes "vriendje", dan kan hij zich niet vergissen in de naam. Slimpie!

In de snelle catamaran naar het eiland zag Babette al snel groen en moest naar buiten. Dick was the (family) man... gochelend met een slapende Eli en een kotszak voor brakende Oren kon hij zijn ervaringen op de ruige zee waarmaken, de ruwe bonk (met blanke pit).

Anderhalf uur lang heeft Babette over de reling gehangen. Wat een drama, en we moeten nog wel een paar keer met zo'n boot. Zeker om hier vandaan te komen.....