Tuk Tuk en verder

Het is hier werkelijk schitterend, het moet even gezegd, Lake Toba zit in mijn persoonlijke top 3 van mooie plekjes die ik ken. Direct achter wat eilandjes in Azie en de zuiddijk 144b en dan met name het geweldige bed wat daar staat.
Vanmorgen werden we wederom vroeg wakker, thank you boys for that, en de zon was nog niet helemaal over de ene heuvelrug geklommen maar bescheen wel de tegenovergestelde en in het zeer heldere zoete water deden de visjes al hun rituele ochtenddansjes. in de verte cirkelde een zeearend en dichterbij gleden twee witte reigers geruisloos tegen een stralend blauwe achtergrond voorbij. De maagdelijke stilte werd slechts af en toe doorbroken door een zoemende libelle of het geklop van een visser tegen zijn bootje om desdoende de vissen in zijn net te jagen. Van de zware donderwolken van gisteren, waardoor wij genoodzaakt waren om de hele middag binnen te blijven, waren slechts nog wat flauwe witte neveltjes over, die langzaam over de de groene heuvels gleden en die in het niets oploste zodra ze de warme watermassa van het meer dreigde te raken. De helderheid van het licht, wat een licht, maakte dat alles dichtbij was en dat je het allemaal zo kon pakken, dat je je kon wentelen en ronddraaiend wegzweven in die zijdezachte deken van kleur...
Kortom: wel geinig hier.
Ik schrijf dit nu op bed, binnen, levensgevaarlijk gewond aan m'n linkervoet. Die ik vanmorgen openhaalde aan een boomstronk. Eli ligt rechts van mij te slapen in z'n tentje en ligt nog steeds een beetje bij te komen van een aantal dagen spugen en diarree. Links van mij ligt Babette, bij te komen van een paar helse slapeloze nachten en even verderop ligt Oren een gat in de dag te slapen, nadat ik hem naar bed had gestuurd omdat hij weer eens onmogelijk en onhandelbaar was.
Ach ja, paradise comes with a price.

PS: ze verkopen hier ook overal magic mushrooms, misschien moet ik die eens proberen.

Bovenstaande is drie dagen geleden door Dick geschreven. Er is geen mogelijkheid geweest het eerder te posten. We zijn zelfs naar het dorp gelopen om dit te doen, maar dat was net toen en er een algehele stroomstoring was op het Samosir eiland, waar TukTuk zich op bevindt.
Nu, 28 februari alweer, zitten we in Singapore. Gisteren zijn we, niet met Freddy want die had een zere poot maar met een andere ditmaal niet engels sprekende taxischeurder, naar Medan gegaan. Om daar op 'n plane te hoppen met bestemming Singapore. Voor Eli hadden we geen ticket, we vlogen met Silkair en daar kun je online geen ticket kopen voor een infant. Op hun internetadvies afgegaan en een mailtje gestuurd (maar geen mogelijkheid hebben om hun antwoord te ontvangen) na het kopen van onze tickets. Op het vliegveld bij het inchecken gemeld dat we dus geen kaartje hadden voor Eli. Dat was natuurlijk geen probleem...Maar een ticket kostte wel evenveel als die van ons, zonder zitplaats ditmaal. Of we dat dan wel wilden...duh....we vonden wel een van het grondpersoneel die jarig was en het niet erg vond om Eli over te nemen. We reizen vanaf nu dus met z'n drieen :)
Op het vliegveld van Singapore met behulp van een hotelservice een hotel uitgezocht. We kwamen namelijk om 00.00 uur aan, en om dan op de bonnefooi de stad in te trekken, nee dus. We zitten prima, kost een godsvermogen maar dan heb je ook wat.
Vandaag kaartjes voor de bus naar Mersing (Maleisie) gekocht, vanwaar de boot naar een eiland pakken. Welk is nog niet duidelijk, we moeten morgen maar eens een beslissing nemen. Vandaag nog meer gekocht, Singapore is een prima stad om veel te veel geld uit te geven.....en dat is gelukt kan ik wel vertellen.

Apenkool

Hallo belanda!
Eindelijk weer een blogje van onze kant ditmaal vanuit Lake Toba op Sumatra.
Sumatra? Ach ja, waarom niet , je moet toch wat nietwaar?
We zijn na twee nachten KL (bijtanken in de grote stad) opnieuw op het vliegtuig gestapt, ditmaal naar onze voormalige kolonie Indonesië.'T was een uurtje vliegen naar Medan, de op twee na grootste stad van het land. Met de bedoeling daar een nachtje te verblijven om vervolgens ons een weg te banen door de dikke jungle van Sumatra. Als je reizigers vraagt wat de minst interessante stad is die ze ooit hebben bezocht, grote kans dat ze antwoorden: Medan. Maar het is simpelweg de enige toegangspoort vanuit het noorden en ons plan was dan ook om niet lang te blijven. Dat kwam wel uit dat plan want voor het hotel dat we hadden uitverkoren om met een bezoekje te vereren stond heel toevallig ene Freddy. Die heel vriendelijk ons kleingeld leende voor de taxi, de goede man had niet terug van 100.000 rupiah, ja wel 8 euro, en Fred wilde ons ook wel naar Bhukit Lawang brengen with nice comfotabel car very nice.
Het leek ons inderdaad wel makkelijk aangezien het onze doelbestemming was en we toch nog in de reismodus stonden.
Nou moet je weten dat ik niet graag bij een ander in de auto zit, net als m'n vliegangst te maken met een stukje controleverlies. Nee, natuurlijk heb ik dat bij jou niet lieverd, jij rijdt heel goed schatje.
Bedenk nu dat op Sumatra de wegen erg smal zijn, zonder belijning alles ( autos, scooters,kippen, kinderen en koeien) kriskras door elkaar zich zo snel mogelijk een weg van A naar B probeert te banen,  zonder inachtneming van welke verkeersregel dan ook. En dat onze lieve privechauffeur met gemak Michael Schumacher achter zich zou laten, dan weet je dat het een hoogst amusant reisje was. Zelfs B. zag wat groenig, maar welk een luxe om op deze manier te reizen.
Er is eigenlijk maar 1 ding waarom je de jungle in zou willen bij Bhukit of eigenlijk nog maar zo'n 6500: orang-oetangs!

Daarvoor moet je wel de jungle in, een reservaat, 40 jaar geleden opgericht door een zwitser blah blah ik zal jullie de details besparen, maar goed dat hij dat gedaan heeft want anders hadden de uberapen het hele land leeggekapt voor de  palmolieplantages. Best is twee of drie dagen diep gaan maar met Mowgli op m'n rug en jungleboy aan mijn zij is drie uur meer dan genoeg....geloof me....

Het geluk was die dag aan onze zijde en na zo'n anderhalf uur zwoegen en spoorzoeken, stuitten we op Sandra met jong, een rode schoonheid van 85 kilo.In het reservaat geboren en omdat ze een kindje had wel geinterreseerd was in wat bijvoeding in de vorm van bananen. Niet een neurotisch mensaapje wat haar halve leven aan een kettinkie heeft gelegen, want die rehabiliteren ze daar ook, maar een echte aap-aap. Verder nog wat uiterst gentile Thomas-apen gezien, genoemd naar de ontdekker van de soort en niet dat ze allemaal Thomas heetten zoals B. dacht, want ja die ene heette toch ook Sandra..?

En het moet gezegd, de gidsen waren trots op O. en E. dat ze het zo goed volhielden en speciaal op O. die de hele weg, en het was geen keurig aangeharkt grindpaadje, zonder morren heeft gelopen\geklauterd\geklommen en alleen maar het laatste stukje bij Toya, de gids, op de schouders heeft gezeten. verder die middag nog wat in de rivier met de plaatselijke bevolking gespeeld en onze Bhukit Lawang-experience was compleet. Freddie werd weer opgetrommeld om ons de volgende dag al naar Lake Toba te rijden. Het werd weer een helse rit, ditmaal duurde de hartkloppingen maar 8 uur. Daar zijn we nu. Werkelijk schitterende omgeving maar het resort waarin we nu zitten voelt aan als een Thema park, te weten rijkelijk versierde, aaneengeschakelde, gehorige Batakhuisjes, waar je 'snachts niet slaapt van de rochelende Chinese massatoeristen. Vandaag dus op zoek gegaan naar een wat rustigere accommodatie waar we morgen naartoe gaan voor de komende ca 4 dagen. In de nwe huisjes geen internet, dus een nieuw berichtje kan weer een dag of 4 op zich laten wachten.

KUL

Toen we de stad zagen naderen vanuit onze taxi vanaf het vliegveld, vroeg ik me hardop af " wat hebben we gedaan". De eilandjes en het zeker zijn van mooi weer achter ons latend. Tijdens het roken van een sigaret buiten nadat we een fijn hotel hadden gevonden in ChinaTown, was deze twijfel verdwenen. Om tijdens het eten van een claypot op straat helemaal in rook op te gaan.

De twijfel of we er goed aan gaan doen om over twee dagen naar Sumatra te gaan blijft. Naast dat het weer er niet super is, veel regen, is er ook geen strand. De Maleisische eilanden die we willen bezoeken en ook Borneo hebben nog slechter weer, dat is dus ook geen optie. En om weer naar Balie en Lombok te gaan....ook niet echt.

Eli is helemaal gelukkig, hij heeft namelijk een eigen ledikant om in te slapen....iets anders dan al 6 weken in een eigenlijk net iets te krap tentje.

Ook Oren is in zijn sas, hij leeft sowieso steeds op als we in een "echte" hotelkamer zijn. Maar hij heeft de belofte gekregen om te mogen "shoppen". Waar hij ons ook de hele tijd aan helpt herinneren. Het lag niet volledig in de planning om te gaan shoppen, maar nadat we tijdens het inchecken van onze vlucht in Krabi er achter kwamen dat we zijn krokodillenrugstas met al het speelgoed in de minivan die ons had gebracht hadden laten liggen, kon ik niks anders doen dan hem beloven dat hij nieuw echt speelgoed mocht kopen. En geen "Frans" speelgoed, zoals hij de meuk die hij hier steeds koopt noemt. Maar echt Nederlands speelgoed, dat moet toch in een metropool als KL te koop zijn, ookal zijn we nog steeds in Azie.

Oren voor het Hotel met nieuw Frans speelgoed

Zelfs nadat zijn tas met speelgoed weer in onze handen was, ja t is gelukt, wilde Oren eigenlijk zijn tas niet meer. Als de dood natuurlijk dat hij niet meer opzoek mocht naar wat nieuws.

Redemption song...

Aangespoeld op koh Lanta, een zweedse dwergstaat in Thailand.

Een zweedsgeorienteerd eiland met veel zweden en die zweten hier gehaktballen van de warmte. We zitten in lowbudget hutjes waar op zich nix mis mee is, ware het niet dat net die ene van ons (de rest ook hoor) net naast het terrein van een lokaal festival ligt. Dat betekent hier dat zo'n beetje elke dag tot een uurtje of 3 s'nachts de zoetgevooisde geluiden van drie verschillende geluidsinstallaties onze retro bamboe slaapkamer annex living binnenstromen. Met als hoogtepunt van de nacht een optreden van de wereldwijd bekende thaise reggaeband "JOB 2 DO". Als hun werk bestaat uit het wakker houden van onschuldige, hardluierende mensen zoals wij, then they're doin' a hell of a job. Maar ik vrees dat ze worden betaald voor het amuseren van een tiental hangjongeren, inclusief rood\geel\groen\zwarte broek met een afbeelding van hun held; Bob Morning, zoals Oren onze helaas te laat gestorven, wietminnende rastafari steevast noemt.
Het resort of beter gezegd: de 6-tal hutjes heten "Strandbaren" en dat staat voor zoiets als: de strandbar! en niet zoals ik eerder dacht voor beren die op het strand leven. Het word gerund door een aantal zweedse jongetjes, die om deze laatste opmerking hard moesten lachen: die hadden ze nog nooit gehoord! en gingen vervolgens vrolijk verder met winkeltje spelen. Niet echt een aanrader maar ach, we waren gewoon te lui om verder te zoeken. We zijn hier ook 2 dagen langer dan gepland gebleven omdat de nieuwe bril van B. via de fabriek moest komen omdat ze de cilindrische oogafwijking van mijn liefste, niet lokaal konden slijpen.
Morgenochtend vroeg vliegen deze vogels heel jetsetterig naar KuL, Maleisie om daarna door te vliegen naar Medan, Sumatra.
Beetje aapies kijken en verder chillen aan Lake Toba, het ijsselmeer van Indonesie maar dan dieper, blauwer, warmer, op grote hoogte en in een vulkaan, zoiets.
We zijn 8 jaar niet in Thailand geweest en het zal waarschijnlijk weer net zolang duren voor dat we er weer komen, zo niet langer, misschien wel nooit meer. Er is veel veranderd, sommige dingen positief, sommige negatief, maar voor de mensen die het land nog niet kennen: GAAAN !!!! NUUU !!! SNELLL !!! (vraag het de mensen die het wel kennen, er bestaan nog een paar stukjes hemel op Thailand.).


Sawa-dii-kap!

des duivels

Ff snel een typeltje voordat we op de boot stappen naar koh lantah. We gaan hier wel met een beetje mixed emotions weg want we vonden het hier bij Joy op Jam geweldig maar ja je kunt hier wel twee maanden blijven hangen maar het is toch ook wel fijn om wat meer van de wereld te zien. En bovendien worden we toch ook wel een beetje lui en dat is des duivels oorkussen.(Is dat nou het oor van de duvel kussen, of dat zachte ding waar de goede man met z'n hoofd op ligt?) Afijn, ondanks de kakkerlakken en de slang op de kamer, de vreselijke jeuk waarschijnlijk van het bed en de helse krekelconcerten gaan we met pijn in ons hart. Leaving paradise to boldly go where many a man have gone before.

Moet van Dick

Ik moet wat schrijven op de blog van Dick. Eigenlijk wil hij t liever niet, want ik ben wat saaier en vertel meer over wat we doen en gaan doen dan hij. Maar hier ga ik dan.
We zijn nog steeds op Koh Jam. Zouden eigenlijk vandaag vertrekken....maar waar naar toe? Maar bovenal waarom? We hebben het hier lekker, de jongens hebben het naar hun zin en aan de Duitsers zijn we nu wel gewend. Nu gaan we de 14e. Het plan is om een dag of 2 naar Koh Lanta te gaan, dan met de boot naar Koh Lipeh, waarvan we weten dat het niet zo al zijn als we zouden willen. Maar er gaat een boot rechtstreeks naar Maleisie, te weten Langkawi. Daarvandaan kunnen we weer makkelijk naar Penang en dan naar Medan, Sumatra.
Maar alles is "subject to change". Want het ziet er dan wel naar uit dat we achter elkaar 4 eilanden aan zullen doen die niet geheel naar onze gading zijn.
Verder hebben we een slang in onze bungalow.....hij is groen met wit en huist in onze badkamer....onder de dakbalken. Men zegt dat ie niet gevaarlijk is en dat ie niet naar beneden zal komen. Klamboe dicht en tentjes op slot.
Verder.....tja verder....'s nachts bedenk ik van alles te vertellen....komt het erop aan dan krijg je dit....ik weet niet meer te vertellen dan dit.
"hoe saaier jij jouw stuk schrijft, de makkelijker ik kan scoren" dat zegt ie nu. Fijne man he?

 

Sigaretten bevatten suikers

voorkom obesitas! 

Glas halfvol

Al 34 dagen hier en op 42 zitten we al op de helft.

Kijk, dat is iets negatief benaderen. Je zou moeten zeggen: pas op de helft of: we hebben nu nog meer dan de helft te gaan. Positiviteit.
Nog een voorbeeld: Gisteren sprong, een voor mij onbekende, duitser met schijnbaar groot gemak uit een longtailboot, hier voor de deur, op het strand. Hij kwam hierbij wat ongelukkig terecht en werd al jammerend en kreunend door een tanige thai het eetgedeelte ingedragen. Het zag er niet best uit. Hij had klaarblijkelijk veel pijn en z'n voeten begonnen al flink te zwellen (ik weet dit want ik moest me d'r natuurlijk even mee bemoeien, 1: aangezien de rest geen moer deed. 2: ben hulpvaardig ingesteld. 3: ik rete nieuwsgierig was wat er nou precies gebeurt was). Dus ijs op voeten, sigaretje d'r in en wachten op een in de haast opgetrommelde dierenarts. Mijn taak als EHBO-er zat erop en het luie leventje van alledag kon weer zijn voortgang vinden. Vandaag is hij onder begeleiding van een italiaans\thais koppel naar het ziekenhuis in Krabi gebracht waar middels foto's werd geconstateerd dat hij allebei zijn voeten had gebroken. Ja, en niet zomaar een middenvoetsbeentje of een teennagel maar echt de hakken van z'n voet afgebroken! Pats! Doormidden! Met spoed naar die heimat zuruck voor een specialistische operatie.
Natuurlijk the talk of the day en iemand zei: "wat erg, zo aan het eind van z'n vakantie, hij ging overmorgen weer naar huis". Kijk, en dat bedoel ik nou, zooo negatief! Bekijk het liever zo: hij heeft eerst een heerlijke vakantie gehad, word waarschijnlijk businessclass naar huis gevlogen, waar hij toch al werd verwacht en hij kan z'n baas bellen dat hij waarschijnlijk de eerste 6 tot 8 maanden voorlopig niet op het werk verschijnt! Positiviteit.

"spending my days with counting the crabs
and looking at maps of faraway and distant places
wondering what life would be like
if it was like this every day
miles and miles of sandy beaches
scorched by the sun and everything itches
no mo' work no mo' problems and would I miss it?
think I would and I even think I could
if it wasn't for this heat melting away that mood
I'm living of air
I've trown away my shoes
love every grain of sand
I've got the island blues...."

from: -Big city island living- by D.Strong

writersblock

Ha, lieve vriendjes en vriendinnetjes !
Na de landing op koh Jam is het met me gebeurt : ik heb niks meer te melden, niets om te klagen, ben volkomen relaxed, 1 met het eiland, zen onder de zon.
Schrijven over jezelf is jezelf een beetje blootgeven maar ik heb de hele dag niet veel meer aan dan een lendelapje (ja, dames) dus dat blote dat kennen we nu wel. Kan natuurlijk zeggen dat we net, het is hier nu half 2, een soepje hebben gegeten, en dat Eli een tukje doet. Dat E. vanmorgen B's zonnebril vakkundig heeft gesloopt en dat we morgen een nachtje op koh Lanta blijven om een nieuwe prescription-bril te laten maken. Dat we straks wel weer even op het strand gaan liggen maar dat het nu nog een beetje te warm is. Dat de bediening hier op Joy's bungalows echt vriendelijk is. Dat ik me geen zorgen meer maak over m'n teint. Dat we een ontzettend saai stel uit duitsland hebben ontmoet waar we maar niet vanaf komen (zij komt oorspronkelijk uit Korea dus ze zullen thuis wel veel kleefrijst eten). Dat ik hun beetje rare zoontje vanmorgen van de verdrinkingsdood heb gered omdat hij dacht dat zijn beentjes langer waren dan de zee diep was.

Dat mijn voornemen om misschien te stoppen met roken in rook is opgegaan met deze prijzen voor sigaretten, je betaalt de helft, maar dat ik toch niet goedkoper uit ben omdat  B. meerookt als een schoorsteen. Dat het inmiddels 21:15 is en dat de tijd hier vliegt. Dat we hier toch gewoon internet hebben. Dat de temperatuur van het azuurblauwe zeewater zo rond de 29 graden ligt. Dat de saaie duitsers weer aan ons tafeltje zijn komen zitten.

Maar dit soort dingen zeg ik liever niet, nachstes mal werde ich wieder persohnlich......

Luxe

Net wakker geworden in Howdy relaxing hotel.....wat een naam. En wat een luxe hebben we hier.
Het ziet er allemaal prachtig uit. De kamers, het zwembad en het bed....mijn god het bed....wat sliep dat heerlijk. Howdy hotel is in Krabi....iedereen die daar ooit eens komt raad ik dit hotel van harte aan. Om 10 uur worden we kostenloos naar de boot die ons naar Koh Jam zal brengen gebracht. Geen luxe meer, geen electriciteit....Maar alle andere dingen we we voor gekomen zijn. Strand, zee en lekker aan klooien zonder iets te hoeven en ergens echt op te letten.
We zijn gelukkig en blij met de keuze deze maanden hier te zijn. Waarvan er al weer 1 hele maand op zit....snel hoor.

 Met de rust op Koh Jam dus ook geen internet (of beperkt) tot over een dag of 5 of 7. Maar blijf af en toe even kijken want je weet maar nooit, en blijf reageren op de blogjes want dat vinden we erg leuk om te lezen en die volgerknop indrukken natuurlijk!!!

Een vertelling uit de oudheid

Zijn nog steeds in Phuket, (spreek uit als poeket en niet als fucket want dan verstaan ze je niet en krijg je misschien nog een klap ook.) en morgen is het chinees nieuwjaar. We horen al de hele dag vuurwerk, dit tot grote opwinding van Oren, die nog steeds knalerwtjes in de tas heeft van Koh Tao en denkt dat die grote matten die ze hier afsteken van hetzelfde kaliber zijn als die natte scheetjes van hem als je ze maar "in een fles doet met een lontje eraan".
Het wordt het jaar 4709 geloof ik, give or take a few jaartjes. En de Thaise kalender staat op het jaar 2554. Je zou dus bijna denken dat hier in azie de mensen veeeel verder geevolueerd zijn dan wij gregorianen.

Ik denk dat ze zich gewoon ergens onderweg vertelt hebben, er heerst hier ook af en toe zo'n geweldige kakafonie aan geluid en mensen die maar door elkaar praten en zo hard ook, dat ik me kan voorstellen dat de jaartel-meneer er ergens halverwege de brui aan heeft gegeven en heeft gedacht: weet je wat, jullie zoeken het zelf maar uit, ik ga naar een eiland. En ja, dan is een foutje snel gemaakt want iedereen wil zich hier altijd en overal tegenaan bemoeien, overigens puur uit nieuwsgierigheid \ beleefdheid.
Ik denk dat wij dat ook maar weer gaan doen: naar een rustig eiland. Koh Jam deze keer, vanaf overmorgen. Zou dus best kunnen dat het weer een tijdje stil wordt op het blogfront want de enigste stroom die we daar hebben zit in de zaklantaarn.
Hasta la vista babies, papa gaat slapen, bijkomen van de afgelopen maand!

"We zijn vandaag naar een Wat geweest".
"Jullie zijn naar een wat geweest?"
"Naar een Wat geweest."
"Ooh, en nog zeehonden gezien?"
"Nee, niet het Wad, maar een Wat, een Thaise Boeddhistische tempel, met monnikken enzo. Alhoewel we die laatste ook niet hebben gezien, wel een hele hoop stalletjes met meuk en eten om de tempel heen."
"Zijn jullie nog in de tempel geweest?"
"Ja, eenmaal de ingang gevonden en schoenen uitgedaan, hebben we nog wat wierook voor de stakkers thuis in de brand gestoken."
"Tof van jullie".
"Ja, zo zijn we wel."