Apenkool

Hallo belanda!
Eindelijk weer een blogje van onze kant ditmaal vanuit Lake Toba op Sumatra.
Sumatra? Ach ja, waarom niet , je moet toch wat nietwaar?
We zijn na twee nachten KL (bijtanken in de grote stad) opnieuw op het vliegtuig gestapt, ditmaal naar onze voormalige kolonie Indonesië.'T was een uurtje vliegen naar Medan, de op twee na grootste stad van het land. Met de bedoeling daar een nachtje te verblijven om vervolgens ons een weg te banen door de dikke jungle van Sumatra. Als je reizigers vraagt wat de minst interessante stad is die ze ooit hebben bezocht, grote kans dat ze antwoorden: Medan. Maar het is simpelweg de enige toegangspoort vanuit het noorden en ons plan was dan ook om niet lang te blijven. Dat kwam wel uit dat plan want voor het hotel dat we hadden uitverkoren om met een bezoekje te vereren stond heel toevallig ene Freddy. Die heel vriendelijk ons kleingeld leende voor de taxi, de goede man had niet terug van 100.000 rupiah, ja wel 8 euro, en Fred wilde ons ook wel naar Bhukit Lawang brengen with nice comfotabel car very nice.
Het leek ons inderdaad wel makkelijk aangezien het onze doelbestemming was en we toch nog in de reismodus stonden.
Nou moet je weten dat ik niet graag bij een ander in de auto zit, net als m'n vliegangst te maken met een stukje controleverlies. Nee, natuurlijk heb ik dat bij jou niet lieverd, jij rijdt heel goed schatje.
Bedenk nu dat op Sumatra de wegen erg smal zijn, zonder belijning alles ( autos, scooters,kippen, kinderen en koeien) kriskras door elkaar zich zo snel mogelijk een weg van A naar B probeert te banen,  zonder inachtneming van welke verkeersregel dan ook. En dat onze lieve privechauffeur met gemak Michael Schumacher achter zich zou laten, dan weet je dat het een hoogst amusant reisje was. Zelfs B. zag wat groenig, maar welk een luxe om op deze manier te reizen.
Er is eigenlijk maar 1 ding waarom je de jungle in zou willen bij Bhukit of eigenlijk nog maar zo'n 6500: orang-oetangs!

Daarvoor moet je wel de jungle in, een reservaat, 40 jaar geleden opgericht door een zwitser blah blah ik zal jullie de details besparen, maar goed dat hij dat gedaan heeft want anders hadden de uberapen het hele land leeggekapt voor de  palmolieplantages. Best is twee of drie dagen diep gaan maar met Mowgli op m'n rug en jungleboy aan mijn zij is drie uur meer dan genoeg....geloof me....

Het geluk was die dag aan onze zijde en na zo'n anderhalf uur zwoegen en spoorzoeken, stuitten we op Sandra met jong, een rode schoonheid van 85 kilo.In het reservaat geboren en omdat ze een kindje had wel geinterreseerd was in wat bijvoeding in de vorm van bananen. Niet een neurotisch mensaapje wat haar halve leven aan een kettinkie heeft gelegen, want die rehabiliteren ze daar ook, maar een echte aap-aap. Verder nog wat uiterst gentile Thomas-apen gezien, genoemd naar de ontdekker van de soort en niet dat ze allemaal Thomas heetten zoals B. dacht, want ja die ene heette toch ook Sandra..?

En het moet gezegd, de gidsen waren trots op O. en E. dat ze het zo goed volhielden en speciaal op O. die de hele weg, en het was geen keurig aangeharkt grindpaadje, zonder morren heeft gelopen\geklauterd\geklommen en alleen maar het laatste stukje bij Toya, de gids, op de schouders heeft gezeten. verder die middag nog wat in de rivier met de plaatselijke bevolking gespeeld en onze Bhukit Lawang-experience was compleet. Freddie werd weer opgetrommeld om ons de volgende dag al naar Lake Toba te rijden. Het werd weer een helse rit, ditmaal duurde de hartkloppingen maar 8 uur. Daar zijn we nu. Werkelijk schitterende omgeving maar het resort waarin we nu zitten voelt aan als een Thema park, te weten rijkelijk versierde, aaneengeschakelde, gehorige Batakhuisjes, waar je 'snachts niet slaapt van de rochelende Chinese massatoeristen. Vandaag dus op zoek gegaan naar een wat rustigere accommodatie waar we morgen naartoe gaan voor de komende ca 4 dagen. In de nwe huisjes geen internet, dus een nieuw berichtje kan weer een dag of 4 op zich laten wachten.