Al 34 dagen hier en op 42 zitten we al op de helft.
Kijk, dat is iets negatief benaderen. Je zou moeten zeggen: pas op de helft of: we hebben nu nog meer dan de helft te gaan. Positiviteit.
Nog een voorbeeld: Gisteren sprong, een voor mij onbekende, duitser met schijnbaar groot gemak uit een longtailboot, hier voor de deur, op het strand. Hij kwam hierbij wat ongelukkig terecht en werd al jammerend en kreunend door een tanige thai het eetgedeelte ingedragen. Het zag er niet best uit. Hij had klaarblijkelijk veel pijn en z'n voeten begonnen al flink te zwellen (ik weet dit want ik moest me d'r natuurlijk even mee bemoeien, 1: aangezien de rest geen moer deed. 2: ben hulpvaardig ingesteld. 3: ik rete nieuwsgierig was wat er nou precies gebeurt was). Dus ijs op voeten, sigaretje d'r in en wachten op een in de haast opgetrommelde dierenarts. Mijn taak als EHBO-er zat erop en het luie leventje van alledag kon weer zijn voortgang vinden. Vandaag is hij onder begeleiding van een italiaans\thais koppel naar het ziekenhuis in Krabi gebracht waar middels foto's werd geconstateerd dat hij allebei zijn voeten had gebroken. Ja, en niet zomaar een middenvoetsbeentje of een teennagel maar echt de hakken van z'n voet afgebroken! Pats! Doormidden! Met spoed naar die heimat zuruck voor een specialistische operatie.
Natuurlijk the talk of the day en iemand zei: "wat erg, zo aan het eind van z'n vakantie, hij ging overmorgen weer naar huis". Kijk, en dat bedoel ik nou, zooo negatief! Bekijk het liever zo: hij heeft eerst een heerlijke vakantie gehad, word waarschijnlijk businessclass naar huis gevlogen, waar hij toch al werd verwacht en hij kan z'n baas bellen dat hij waarschijnlijk de eerste 6 tot 8 maanden voorlopig niet op het werk verschijnt! Positiviteit.
Nog een voorbeeld: Gisteren sprong, een voor mij onbekende, duitser met schijnbaar groot gemak uit een longtailboot, hier voor de deur, op het strand. Hij kwam hierbij wat ongelukkig terecht en werd al jammerend en kreunend door een tanige thai het eetgedeelte ingedragen. Het zag er niet best uit. Hij had klaarblijkelijk veel pijn en z'n voeten begonnen al flink te zwellen (ik weet dit want ik moest me d'r natuurlijk even mee bemoeien, 1: aangezien de rest geen moer deed. 2: ben hulpvaardig ingesteld. 3: ik rete nieuwsgierig was wat er nou precies gebeurt was). Dus ijs op voeten, sigaretje d'r in en wachten op een in de haast opgetrommelde dierenarts. Mijn taak als EHBO-er zat erop en het luie leventje van alledag kon weer zijn voortgang vinden. Vandaag is hij onder begeleiding van een italiaans\thais koppel naar het ziekenhuis in Krabi gebracht waar middels foto's werd geconstateerd dat hij allebei zijn voeten had gebroken. Ja, en niet zomaar een middenvoetsbeentje of een teennagel maar echt de hakken van z'n voet afgebroken! Pats! Doormidden! Met spoed naar die heimat zuruck voor een specialistische operatie.
Natuurlijk the talk of the day en iemand zei: "wat erg, zo aan het eind van z'n vakantie, hij ging overmorgen weer naar huis". Kijk, en dat bedoel ik nou, zooo negatief! Bekijk het liever zo: hij heeft eerst een heerlijke vakantie gehad, word waarschijnlijk businessclass naar huis gevlogen, waar hij toch al werd verwacht en hij kan z'n baas bellen dat hij waarschijnlijk de eerste 6 tot 8 maanden voorlopig niet op het werk verschijnt! Positiviteit.
Heb al m'n kruit al verschoten in 't mailtje dat ik stuurde net voor jullie blog te openen. Zullen jullie aub niet dezelfde kunstjes doen als die duitser. gewoon uitstappen bij de halte. waarom is B eigenlijk aan 't roken? Ik ben aan het proberen af te kicken. Moeilijk! Lukt niet zo best maar wat wil je met een verslaving die al 50 jaar duurt. Ga me nu op een pizza werpen. Stukje bewaren voor O en E?
BeantwoordenVerwijderenliefs, j.m.