Famous last words

Nog even wat laatste woordjes van mijn kant nu Babette nog even een tassie aan het kopen is en de kinderen op bed liggen.

Wil vanaf hier iedereen bedanken voor hun meeleven met onze avontuurtjes, het was altijd erg leuk om te zien, die reacties die we kregen op de blogstukjes en met name het laatste roerende stukje van Corian (26 maart) heeft ons door een moeilijke periode weten te slepen, bedankt.

Het was echt een fantastische tijd en we willen er zo nog wel drie maanden aan vast plakken (met misschien dan even een weekje thuis om jullie allemaal weer even te zien en onze kleding en tassen te ontsmetten).

We hebben veel gezien, meegemaakt, gelachen en genoten en bovenal hebben we dat met ons viertjes gedaan. Ik ben dan ook apetrots op mijn lieve vrouw en vooral onze twee stoere vakantiemannetjes die toch maar mooi even half zuid-oost Azie op hun duimpje kennen.

Babette komt binnen, zonder tas, want "die l.. wou niet verder zakken met z'n prijs voor die neptassen van 'm".

Ach ja, Azie.... either you hate it, or you love it.

We love it!

Nat pak

We zijn in Kuala Lumpur. Op zich niet bijzonder, zeker niet als je bedenkt dat we morgen hiervandaan terug vliegen naar huis.
Maar als je gisterochtend wakker werd, net als wij, op koh Jam in de stromende regen, dan is het bijzonder te noemen en een pak van je hart.
We hebben de afgelopen dagen veel regen gehad en veel is met "bakken uit de hemel", wegstromen en waaien uit het restaurant, geen droog plekje of droge kleding meer te bekennen. Linda en Simon bedenken hierom om zondag al naar Krabi te gaan. Hun vlucht naar Singapore gaat maandag al om 11.30 u en bij slecht weer zouden ze dat wel eens niet kunnen halen. Ze gaan zelfs al met de eerst mogelijke optie. Omdat ze echt genoeg hebben van het weer (niet dat het ergens anders beter is overigens). Wij overwogen eerst nog mee te gaan en ook een dagje in Krabi te zijn. Maar besluiten om dit niet te doen, wat een goed besluit is die dag. Want stralend weer, lekker zonnetje, een fijn dagje op het strand en in de wel heel ruige zee (na al die buien en stromen) is het lekker spelen.

lin en siem dobberen op zee

's avonds begint het natuurlijk weer te zeiken, maar das nog niks vergeleken met wat we hebben gehad en later blijkt wat we nog zouden krijgen.
Onze vlucht, 14.30 vanauit Krabi naar KL, zouden we makkelijk halen. We hebben samen met Norman, de 69 jarige in Griekenland wonende Amerikaan, die elk jaar 3 maanden op Jam verblijft, een longtail gecharterd. Omdat de golven zo hoog waren zouden we niet op kunnen stappen op ons eigen strand, maar worden opgehaald door een tuktuk (wist niet dat ze ander vervoer hadden dan brommertaxis met zijspan op Jam) en door de jungle met bagage en al worden afgeleverd bij de Pier van het dorp. Geen probleem dus....
Maar toen we 's ochtends wakker werden begon het toch te hozen..... Al het water wat eerder al gevallen was was hier niks bij en er kwam geen eind aan. Het bleef maar door gaan. Hier hadden we echt geen zin in.... maar erger was als dat zo bleef dan zou de longtail niet gaan en de reguliere ferry ging ook al niet, hoe komen we op tijd in Krabi?
We doen alsof er niks aan de hand is, pakken alles in in vuilniszakken en trekken zelf onze toch nog natte zwemkleding aan. Als we kunnen gaan, zijn wij er tenminste klaar voor. En dat was maar goed ook. Want al snel daarna konden we vertrekken. Wederom met pijn in ons hart. Wat een lekker plekje is het daar toch, en misschien niet lang meer. Want net als bij al die andere eilandjes zullen de dure resorts hier gebouwd gaan worden. Want dat is toch wat de westerlingen willen....niet dan :(
Er stond ons nog een barre tocht door de jungle te wachten, in de tuktuk... zou ie het redden door de modder, de gaten en de takken? De longtail lag al klaar en bracht ons over ruige zee en met lichte regen naar Krabi.
Wachtend op onze "ride" met Kit de taxiende vriend van Norman ontstond er nog wat commotie. Er kwam een andere taxi die ons naar Phuket wilde brengen. Phuket, nee dank je. Kit was een heel goed engels-sprekende vent, die naar later bleek lang in de US geeft gewoond, dat verklaard een hoop. We kwamen op het vliegveld aan, en zagen Linda en Simon net opstijgen. Waren zij later geweest en wij eerder .....
Alleen de vuchten naar Koh Samui waren gecancelled, daar was het weer nog slechter dan aan deze kant van het land, het vliegveld was zelfs gesloten voor minimaal de komende 4 dagen. Nog fijn dat we daar niet naar toe hoefden :)
Nu dus in KL, in ons vertrouwde hotel the 5 elements, in China Town. Kamer het zelfde en tas met achtergelaten spullen stond op ons te wachten.Gaan zo naar de Petronas towers waar vlakbij een heel leuk speeltuintje schijnt te zijn met pierebad. Nog 2 daagjes en dan zijn we er weer....gaan we hier weg. We hebben een fantastische, onvergetelijke en niet te beschrijven tijd gehad. Wat een geluk dat we dit hebben kunnen en mogen doen!

L&S

"T'is half twee, de boot uit Krabi zal er zo wel aan komen"
"Zal mij benieuwen of ze er op zitten"
"Zal wel niet, die zijn gisteren al naar Lanta vertrokken"
"Hadden toen ff naar de boot moeten zwaaien"
"Hadden we moeten doen. Kom Oren eet nog wat meer rijst"

"Heb je de boot"
"Oh, ja. Nou, ik zie niks hoor"
"Alleen maar Thai"
"'T zou ook te weird zijn"
"Dat lijkt wel Si... neee.."
"Nee hoor. Ik zie wel iets blonds"
"Maar Lin is blond tegenwoordig"
"Loop er ff naar toe dan"
"Wacht' s jaahaaaa, het is niet waar, het zijn ze, ze zijn er, jaaaahoor daar heb je ze!!!


En zo kwamen ze van de boot af: Linda en Simon. Van de Pol en Glazer.
Al jaren vrienden, een hele dikke 20 jaar, af en aan, good times bad times, mostly good en altijd gezellig.
Er kwam letterlijk gezelligheid  van die boot af. Aan de andere kant van de wereld, bizar toch?
Lekker beppen, over van alles en nog wat en meer. Hebben de halve wereld al gezien dus je hoeft ze niks te vertellen, zijn heerlijk makkelijk.
En zo komt het dat ik al twee avonden dronken naar m'n mandje kruip, want ja, gezelligheid kent geen tijd. Wij wel helaas, nog maar 5 daagies.
Linda en Simon zijn te volgen:http://www.glazpolgoesasia.reismee.nl 

Nooit meer Lipeh, Jam op herhaling

Nog maar 9 nachtjes.....nog maar 9 nachtjes. Jeetje wat is de tijd omgevlogen. Toen we hier weggingen, hier is koh Jam, hadden we nog meer dan 6 weken te gaan. Nu slijten we onze laatste 7 dagen hier. We waren van plan dit op Koh Lipeh te doen, maar daar aangekomen werd al snel duidelijk dat we het daar niet zouden redden, toen nog 11 dagen. Of het aan het eiland lag of aan ons is niet duidelijk. Misschien hebben we het geen kans gegeven ons te gaan bevallen, of misschien is het echt niet meer een eiland waar we gelukkig van worden. Er is veel verandert de laatste 8 jaar daar, dus misschien heeft de deceptie de overhand gehad of gewoon onze strijd met de tijd er voor gezorgd dat we niet wilden wachten tot het ging bevallen. Er is een echte straat, met heel veel restaurantjes, touroperators, massagehokken, bars, tattooparlors, winkels etc. Met ook de daarbij horende clientèle. 8 jaar geleden was er niks, op een bar midden op het eiland na dan, die is 'r nog steeds maar die heeft inmidels ook een duikschool, massagemeisjes, een reisbureau en al meer wat er ook nog in de straat te vinden is. Na 3 nachtjes, in een vreselijk resort, wat ons overigens tijdens ons laatste bezoek ook al niet bevallen was (hoe dom ben je dan), zijn we op de boot gestapt naar Koh Lanta. De boot die er eigenlijk 5 uur over zou doen. Maar deze was kapot, er stond ons een tocht met speedboot, bus en ferry te wachten, van totaal 8 uur. Heerlijk! Oren is er DS-end doorgekomen, zoals eigenlijk al de hele vakantie. Hoe gaan we hem DS-vrij krijgen na de vakantie? Maar da's een heel ander probleem. Eli zat compleet stuk, die heeft geen zin meer in reis dagen. Hij is dan ook immens gelukkig met een bungalow die hij kent, eten dat hij lekker vindt en het strand waar hij kuilen kan graven en torentjes kan bouwen. Ook Oren is in z'n nopjes hier. Hij bestelt op eigen houtje water: Naam plies! De herkenning is dus belangrijk, blijkt.
Maar het grote aftellen...dat beheerst Dick en mijn dagen wel. Het echte leven, hoe gaat dat ook alweer?
Ach we hebben nog wat dagen voordat we hoeven weten hoe dat is. Tot die tijd is aangebroken gaan we net als onze "vakantiemannetjes" genieten van de rust op Koh Jam.

Penang

 M'n grootste angst werd werkelijkheid toen ik het toestel van Firefly bij de gate van het vliegveld van sultan ammehoela de derde, in Kuala Terrenganu zag staan.
Een redelijk groot verkeerstoestel, in fris wit\oranje geschilderd, stond te glimmen van misplaatste eigendunk, trots dat-ie bij de grote jongens stond. Maar er was iets grondig mis met dit apparaat. In plaats van dat er vier, door mij, bij gebrek aan beter inmiddels geaccepteerde Rolls-royce jet-engines onder de vleugels zaten, hingen er nu twee armetierige propellormotortjes slapjes te bungelen in de zon.
"God*)%^§± Babette, jij ook altijd met die prijsvechters, moet je nou zien wat een kleine motortjes! ik wil m'n haar toch niet fohnen? ons eigen bootje heeft meer vermogen!"

Maar goed, de kaartjes waren gekocht, onze bagage zat er al in en ik besloot me over te geven aan de wil van de goden. Het viel me alleszins mee moet ik zeggen. Je vliegt niet zo hoog in zo'n toestel en je kunt dus steeds de plekken op de grond, waar je niet neergestort bent, zien en dat geeft de burger moed. Na een klein uurtje van verrassend ontspannen transpiratie, raakten we de grond van Pulau Penang, aan de andere kant van het land. "Pieneng" is de kleinste provincie van Maleisie maar nergens anders is de samensmelting van de drie culturen: China, India en Malay zo groot als hier. We zitten in geweldig Georgetown, in een hotel met zwembad en copieus ontbijt, we hebben een dvd-speler gehuurd en filmpjes gekocht. Eten s'middags Lahksa of Mee dim sum en s'avonds eten we op de kamer superverse naan met tikka chicken en de beste Murtabak ter wereld, die wel 100 jaar oud is. De zaak althans waar we dit voor de tweede maal op rij hebben gekocht. Want te lekker om niet elke dag te eten.                                                                                                                                                                          --------------------------------click-------------------------

De click staat in dit geval voor een onrustige nacht slaap, bij mij en B., waarschijnlijk omdat we ons niet mochten verslapen anders hadden we de boot gemist waarop we ons nu bevinden.
De boot naar Langkawi. Ik tiepel dit verhaaltje even af, in de hoop dat we een internetconnectie konden maken, tevergeefs overigens. Terwijl Eli de chocolade en chips van andere toeristen verorberd alsof hij nooit wat krijgt. Nu maar hopen dat-ie het ook allemaal binnenhoudt want de boot gaat behoorlijk tekeer en we zitten binnen. A disaster waiting to happen, we wachten af. Naar Langkawi dus, alwaar ons nog een boot wacht die ons naar Koh Lipeh in Thailand brengt, om daar de laatste daagjes van onze reis nog wat te zonnebaden en uit te rusten van het niks doen. Weet niet of we daar alle dagen volmaken, misschien nog even terug naar Koh Jam.... we zien wel.

Ben het zat!

We zijn het nu wel een beetje zat.... de regen bedoel ik dan. Het regent al de hele dag, net als gisteren. Ondanks dat de vloedgolf ons, goddank, gemist heeft is alles zeiknat, doorweekt, vochtig of klammig.

Ongewoon voor de tijd van het jaar schijnt 't. Voor mij is 't het bewijs dat de aarde in een steeds rapper tempo protesteert tegen het steeds rapper naar de kloten helpen door ons. Het viel me in Thailand al op maar ook in Indonesie en hier in Maleisie: de on-ge-lo-fe-lijke hoeveelheid teringzooi (pardon my french) die hier dagelijks aanspoelt op de stranden. Het is werkelijk niet te filmen, die hoop narigheid die de mensen hier dagelijks in zee flikkeren. Sandalen, gloeilampen, plastic flessen, verpakkingen voor vanalles en nog wat, oude netten, touw, boeien, verzin het maar en dan heb ik het nog alleen maar over de dingen die blijven drijven en dus zichtbaar zijn. Maar ook op straat hoor, ligt ook vanalles en niemand die het opraapt, ja hooguit iemand die het een stukje verder veegt. En dan de hoeveelheid mensen in al die landen, die allemaal steeds meer consumeren, van electriciteit tot waspoeder en die allemaal het eigen nest bevuilen, schrikbarend. En nou begrijp ik wel dat het geld en de infrastructuur ontbreekt blah blah blah.

Het is gewoon een kwestie van bewustwording, mentaliteitsverandering en prioriteiten stellen anders regent het hier straks het hele jaar door, elke dag!!!

Banzaii !!!!!

Ff snel een berichtje van het eiland Kapas, wat famous last words, want we zijn in afwachting van de gevolgen (tsunami) van de aardbeving in Japan. Rampspoed verbroederd dus het is hardstikke gezellig hier op het terras, strandmeubilair verhoogd weggeborgen, boot vastgesnoerd, evacuatieplan doorgenomen.

Adios lieve vrienden, ik moet stoppen......m'n eten komt eraan.