Penang

 M'n grootste angst werd werkelijkheid toen ik het toestel van Firefly bij de gate van het vliegveld van sultan ammehoela de derde, in Kuala Terrenganu zag staan.
Een redelijk groot verkeerstoestel, in fris wit\oranje geschilderd, stond te glimmen van misplaatste eigendunk, trots dat-ie bij de grote jongens stond. Maar er was iets grondig mis met dit apparaat. In plaats van dat er vier, door mij, bij gebrek aan beter inmiddels geaccepteerde Rolls-royce jet-engines onder de vleugels zaten, hingen er nu twee armetierige propellormotortjes slapjes te bungelen in de zon.
"God*)%^§± Babette, jij ook altijd met die prijsvechters, moet je nou zien wat een kleine motortjes! ik wil m'n haar toch niet fohnen? ons eigen bootje heeft meer vermogen!"

Maar goed, de kaartjes waren gekocht, onze bagage zat er al in en ik besloot me over te geven aan de wil van de goden. Het viel me alleszins mee moet ik zeggen. Je vliegt niet zo hoog in zo'n toestel en je kunt dus steeds de plekken op de grond, waar je niet neergestort bent, zien en dat geeft de burger moed. Na een klein uurtje van verrassend ontspannen transpiratie, raakten we de grond van Pulau Penang, aan de andere kant van het land. "Pieneng" is de kleinste provincie van Maleisie maar nergens anders is de samensmelting van de drie culturen: China, India en Malay zo groot als hier. We zitten in geweldig Georgetown, in een hotel met zwembad en copieus ontbijt, we hebben een dvd-speler gehuurd en filmpjes gekocht. Eten s'middags Lahksa of Mee dim sum en s'avonds eten we op de kamer superverse naan met tikka chicken en de beste Murtabak ter wereld, die wel 100 jaar oud is. De zaak althans waar we dit voor de tweede maal op rij hebben gekocht. Want te lekker om niet elke dag te eten.                                                                                                                                                                          --------------------------------click-------------------------

De click staat in dit geval voor een onrustige nacht slaap, bij mij en B., waarschijnlijk omdat we ons niet mochten verslapen anders hadden we de boot gemist waarop we ons nu bevinden.
De boot naar Langkawi. Ik tiepel dit verhaaltje even af, in de hoop dat we een internetconnectie konden maken, tevergeefs overigens. Terwijl Eli de chocolade en chips van andere toeristen verorberd alsof hij nooit wat krijgt. Nu maar hopen dat-ie het ook allemaal binnenhoudt want de boot gaat behoorlijk tekeer en we zitten binnen. A disaster waiting to happen, we wachten af. Naar Langkawi dus, alwaar ons nog een boot wacht die ons naar Koh Lipeh in Thailand brengt, om daar de laatste daagjes van onze reis nog wat te zonnebaden en uit te rusten van het niks doen. Weet niet of we daar alle dagen volmaken, misschien nog even terug naar Koh Jam.... we zien wel.