Even verdwenen

Tijdje van de blogbodem verdwenen, maar we zijn weer terug in volle glorie. Ik, Babette, zal vertellen wat we de afgelopen 9 dagen hebben gedaan....Hij, Dick, zal dan de gorey details melden, daar is ie namelijk zo goed in.

Eigenlijk zijn we meer dan 9 dagen tekst en uitleg verschuldigd.

Op 21 januari, toen we nog op Koh Phagnan zaten hebben we "for oldtime sake" de boot naar Had Rin gepakt. Je weet wel het strand waar de Full Moon  (en de half moon en de black moon, elke week dus wel een goede reden om volledig uit je plaat te gaan en/of je medereizigers te bestelen) partys worden gehouden. Daar heeft 11 jaar geleden onze Thailand ontmaagding plaatsgevonden. Wij moesten daar toen zo nodig het Millenium inluiden met de "beautiful people" van Club Love. Toen was het al niet helemaal onze cup of tea....nu helemaal niet meer. T-shirt shops worden afgewisseld door tattoo shops en af en toe een kroeg er tussen in. En helemaal volgebouwd met hotelresorts met zwembaden en veel jongelui met koffers uit vrnl Australie. De Costa Brava voor de Aussies, de cote d'aussies, Chersonisos down under...

Wat we de 22ste hebben gedaan... beetje op het strand gehangen, of niet want wrs regende het weer eens.

De volgende dag zijn we vertrokken, volgens wat ons de makkelijkste route leek, naar Koh Chang (Ranong). Daar zouden we volgens onszelf (natuurlijk via opgedane kennis uit boeken of internet) maar ook volgens tips het "oude" Thailand 1.0 vinden.

Na een dodenrit door de jungle de ferry naar Surathani op het nippertje gehaald. We waren toen nog in de veronderstelling dat we dezelfde dag in Ranong zouden aankomen. Daar zouden we dan op ons gemak de volgende dag boodschappen doen, de blog bijhouden en een mailtje versturen. 


Na 3 uur boot en 1,5 uur bus pas in Surat en ging het dus niet lukken om verder te komen.

De volgende dag dus wel. Wat een 4 uur durende busrit zou zijn duurde al snel 6 uur. Echt weer op te nippertje de boot gehaald naar het eiland, we moesten hem zelfs terugroepen,hij was al van de kade vertrokken! Ditmaal zonder opgelicht te worden, want we kwamer erachter dat de dame die ons de kaartjes voor de tocht naar Surathani verkocht dit voor het 3 dubbele van de prijs heeft gedaan; Ze worden steeds aardiger.

Nou is het de kunst, moet je weten, om van te voren te weten op welk strand\resort  je afgezet wenst te worden. Weet je dat niet en je komt niet zo lekker terecht, ben je al snel het haasje want met de lading kinderen en koffers die wij bij ons hebben duurt het drie dagen voordat je bijgekomen bent van een verhuizing en we zijn er tenslotte voor de relaxatie niewaar?

Het zijn veelal geisoleerde strandjes op een met dichte jungle begroeid eiland.

Ons eerste hutje kon Eli niet in of uit. Dus ik, Dick dus, toch met alle koffers door de jungle, zweten. Bij het volgende kampement, zullen we het maar noemen, lieten we Oren beslissen in welke sterrenbungalow we zouden gaan zitten. Daar hebben we nu nog spijt van. Hij had dan wel 2 slaapkamers uitgekozen maar dan wel de twee smerigste hokjes van het eiland. De schimmel staat nu nog op m'n rug. Maar ach dat is 'm vergeven het is ook lastig beoordelen zonder stroom. Na twee dagen maar weer verhuisd, ditmaal een oke bungalow maar het eiland had inmiddels al zo'n wrange smaak bij ons achtergelaten dat we er maar moeilijk de mooie kanten van konden ontdekken. Deze werden ook nog eens overschaduwd door de grijze plaag die er heerste (lees: Duitse mannen die in hun midlifecrisis Der Robinson uithingen te hangen en Duitse pre-pensioen weduwes met gitaar danwel breiwerk die alles fabelhaft vonden).

Oren's opmerking vat het eiland goed samen "daar is het restaurantje en daar heb je de Duitsers".

Het weer blijft kwakkelen, ik maak me zorgen om m'n teint. 

We zijn inmiddels in Phuket. Het eiland wat bekend staat om z'n massatoerisme en pingpongballen ploppende dames...of is het toch een kerel (geweest)? 

Nu schrijven we dit berichtje liggend tussen spierwitte lakens nadat we ons (nog steeds witte) velletje hebben gewassen met weldadig warm water. 

Vandaag echt gemerkt dat we dit soort escapades nodig hebben als tegenhanger van het nihilisme op zo'n eiland. Oren leefde helemaal op in de "mediamarkt" van de shoppingmall. En Eli, met z'n net geknipte haar, heeft wel 3 ijsjes gegeten. Nog een dag of 2, 3 hier en dan verder zuidwaarts.